Sebebi Sensin
Onu tanıdıkça ona daha da çok sokulmamın tek sebebi sendin biliyorsun. Bunu anlamaman için kör olmalıydı kalbin ve bence aslında tam da öyleydin… Özel günlerde aramazdın ama aranmak mutlu ederdi seni. Söyle bana kimi etmez ki? Aranmak için önce aramayı öğretmek lazım değil mi? Göstermediğin bir ilginin peşinde koşup duruyorsun farkındayım. Gözlerimde kırıntı arıyorsun. Ama yok işte. Oysa bu cümlenin sonuna bile o dört harften oluşan b ve a harflerini bir araya getiren çınarı sulayamıyorum. Hâlâ içimde bir taşsın. Öyle kocaman, iri… İtilip kakılamayan. Üstünde tepinsem sinek yürüyor sanırsın bilirim. O kadar değersizim. Sebebi sensin!
İnsan kimin yanında mutlu olur? Mutluluk diyorum hani seninle hiç öyle duyguları paylaşmadık. Bilmiyorum sendeki karşılığı neydi ki? Bir elbise almıştın. Turuncu. Sevmedim demiştim. 9 yaşındaydı içimdeki kız. Sevmedi. O gün 23 Nisan’dı. Çocuk Bayramıymış. Yalan… Çok ağlamıştım gecesinde. Sabahında gözlerimde birer yumurta… Yağmur yağmış. Her Çocuk Bayramı’nda yağardı. Öğretmen ne oldu, dedi. Elbiseme baktım. Gökkuşağı sana ödünç vermiş bir rengini, dedi. İnanır mısın o gün, gün kararana kadar turuncusuz gökkuşağı bekledim. Bir de “bana verirse turuncuyu çocuklar turuncusuz çizecekler gökkuşağını benim yüzümden” deyip ağladım. Sebebi sensin.
İnsanlar tanıdım, adamlar. Sinirlendiklerinde baktım ellerine. Titriyordu. Öteye gittim. Güldüklerinde, alt dudaklarına bir alay takmışlar. Kaçtım. Gidiyorum dediğimde bileklerimde bir sancı. Acımıştı. Koştum. Konuşurken gözleri başka bir şey arıyordu. Sustum onlara. Kimsenin ikinci şansı olmadı. On dokuzuma kadar tecrübe ettiğimin kaderim olmasını istemedim. Herkese biraz mesafeli, şüpheci bence… Ama birçoklarına göre paranoyakça. Kaldırımdaki adımlarıma hep arkamdaki göz eşlik etti yıllar boyu. Seni atlatmak için ruhumda ne dolambaçlı yollardan geçerdim. Hiç bilmiyorsun. Bilemeyeceksin de değil mi? Kendime ne çok acıyorum. Kelimelerim hep kısır. Sen suya sabuna dokunmayan orta halli cevaplar duyarken, kalbim devrimini yapmıştı. Ve sen, adına saygı dediğin tanrının eğilmiş eteklerini öperken benim de diz çökmemi istiyordun. Ah… Seni hiç sevmedim. Sebebi sensin!
Okulda, tatilde yaptıklarımız konuşuluyor. Piknikler, üç-beş günlük gezilerin kahkahası süslüyor sınıfı. Hele bir lunapark hikâyeleri var ki. Sana anlatsam diyorum, ah çocukluk heves ediyorum işte. Boğazıma kaç ilmek atmışsın. Harflerim çarpışıyor, yollar kapalı. Bir hıçkırık. Sen sevmezsin. Ama akıyor işte damlalar. Ben daha 10 yaşındayım. Oysa sen kutsallığın zirvesinde kırk yaşındasın. Duygudan yoksunsun. Sevgiden de kısmetsiz. Lisede okulda kaçıp kaçıp gittiğim yer oldu lunapark. Biliyor musun, öyle çok çocuk gördüm ki avuçlarını sağlam birer kıyıya demirleyen. Özendim. Kıskandım. Eksikliğinden nefret ettim. Sebebi sensin!
Evlendim ve şu hayatta kendi rızamla aldığım tek kararım… Yirmi dokuzumda kendime sahip çıkabildiğimin tek kanıtı o. Sevdim. Sebebi bendim. Neyi istemediğimi bilip senden kurtulup ona sığındım. Şefkat çok güçlü bir duygu… Aşktan bile. Elimi bırakınca avuçlarında, bir karnaval başlıyor kalbimde. Balerin beni döndürüyor. Çarpışan arabalar, kalbime küt küt vuruyor. Onu çok seviyorum. Senin zıddın olduğu için ve onu ne için sevdiğimi bilmeden beni sevdiği için. Ruhumun kanatlarını çekiştirmediği, gelmelerime kucak açan, gitmelerime el sallayanım olduğu için. Seni hiç sevmedim, sevdirmedin. Ama beni hiç mi sevmedin? Şimdi seni öldürdüğüm o çukurda kimsesizliğinde kal istiyorum. Veda etmeyeceğim. Bir kanat ekleyip omzuma yoluma devam edeceğim. Onu ve de kendimi çok seveceğim. İçimde hep bir mesafe. Sebebi sensin…
Diğer yazılara da okuyabilirsiniz.
İnstagram hesabımızı da takip edebilirsiniz.
Sebebi Sensin
