Kimyasal Rutinler
Bir çıkıntı, kendi sesine kapanmış bir ağaç,
birleşiyoruz yağmurun uysallığında
davetkar bir boşluk
yine selamlıyor bir parçamı.
gülüyor bütün ölüler
ne zaman sıkılsam o toplulukta
çığlıklarım martı oluyor
sesim gıcırdıyor
merdivendeki soğuk diyalogdan
bana bir şeyler söylüyor
bir masal hokkabazı
gülünç, sebepsiz
nasıl içersiniz şarabı
susmayı seçerim ben
kağıttan bir mendile
günün her saatinde ayrılan
günün her saatinde birleşen
hem biraz evli, hem biraz bekar
aşkın durmadan kelime değiştirdiği odacıklar…
Neyi yazsam azalıyor.
adı nedir bu duygunun?
çok sıcak, çok soğuk!
nereden geliyor bu çiçeğin griliği?
çiçekler, pervazlar, balkonlar, merdivenler…
kim bu;
içimdeki taşın ustası?
yan yana gelişleri olmayan
paramparça
birbirini dağıtmış bir gün
ısrarla karanfil çiğne diyor Annem.
zamansız, bahçesiz!
yaşamaya hazır değil sözlerim…
Her gün kimyasal rutinler bulaşıyor aklıma
ruhum sessizce kapatıyor kepenklerini
tuz biber ekiyor yokluğuna kendimin
içime yürüyor bu kuraklık
her şeye siniyor!
eğip bükmek istiyorum bu lanet “düz” çizgileri
bir kanser gibi zonkluyor damarlarında dünyanın
beş para etmez mülk sahipleri!
yaşamak mucizeymiş
kaybetse de kazanırmış kumar aktörleri
illegal bir denklemde!
Usta bir şovmendir patronum
bilir bütün yorgunluğumu
uzatır ayaklarını salınan bir sarkaca
iki nefes arasındaki dünyamı;
çalmaya hazır bir entrikacı!
sahi sen ne ayaksın?
ne çabuk söylüyorsun onca yalanı
günü kurtarma çabası değil mi?
her gün apayrı bir cinayet!
şemsiyen de kırıldı
aman Allah’ım!
biliyorum sen bir şair değilsin
o kabız yankıların;
nasıl bir korkuysa
öyle nefes nefese
çok şey bilir karanlığım
parmağında kas yapıyor paracıkların
neyse
ne diyordum
gibisi, yanisi yok bu işlerin
bedelini ağır ödediğim odanızda şiir imal ediyorum
Yazarın (luvima) diğer yazılarına da göz atabilirsiniz.
Korsan Edebiyat’ı instagram üzerinden de takip edebilirsiniz.
Haftalık bültenimize ücretsiz abone olup gelişmelerden haberdar olabilirsiniz.
Çizgi: Luvima
– Kimyasal Rutinler
