Tanrılar Sen Kokuyor
Şehrin ıhlamur kokusu sinmiş sokaklarından geçip Araz Köprüsü’ne doğru sıklaştırdı adımlarını. Kar atıştırmaya başlayınca, yüzünü gökyüzüne doğru çevirip kar tanelerinin kesif kokusunu doldurdu kirpiklerine. Ahlat ağaçlarına biriken irili ufaklı ispinozların yanık seslerine kulak kesildi bir müddet. Uzuvlarını kemiren boğucu soğuk, buz kesmiş anılarla birlikte ruhuna saplandı bir anda. Yalın bir sessizlik tıkadı boğazını.
Gömleğinin cebinden çıkardığı sigarasını götürdü ağzına. Ciğerlerine çekti kanayan hatıraları. Kömür karası gözlerinden dökülen birkaç damla gözyaşı, kar tanelerini sildi yüzünden. Avuçlarını kesti Aden’den dökülen kördüğüm mısralar:
”Dünya seğiriyor boğazımda
Avuçlarımda dileniyor ölüm
Sarhoş gözlerinden topluyorum yıldızları
Düşüyorum sağır kuyularına
Kâbuslarını kusuyor gece
Yutkunamıyorum
Silinmiyor mateminden sessizlik
Tanrılar sen kokuyor
Üşüyorum
Bir samyeli doğuyor sen bilmesen de
Bitmiyor belkiler denizinde
Yollarım savruk
Zulmünden beter düşlerin
Dönenceler sinmiş zehrine
Dönenceler sinmiş zehrine!”
Mahşerin kil kokan çiçeklerine uzattı düşlerini. İkircikli bir aksiseda bulaştı buharlaşan nefesine. Gecenin çatallaşan hüznüne bıraktı öfkesini kamçılayan mühürleri:
”Zaman vurdu sırtımızdan
Sözlerinden aktı kalanlar
Dem vurma bana gidişinden
Vazgeçtim bu çamurlu sevdadan
Dilime küsmüş baharlar
Şimdi ölüm beyazı bu topraklar
Yaralarım hep göz ardı
Yüzüm cehennem
Adın Vaveyla!”
*Vaveyla: çığlık
*Aden: cennet bahçesi
Yazarın (Mustafa Aslan) diğer yazılarına da göz atabilirsiniz.
Korsan Edebiyat’ı instagram üzerinden de takip edebilirsiniz. a
Tanrılar Sen Kokuyor
