Oğlanlar ve Kızlar, Bazıları Çok Ahmaklar
Giriş Notu: Bu yazı agresif bir dil, toplumun büyük kısmına hakarete varan eleştiriler, aşırı doz memnuniyetsizlik, topluma yönelik hayal kırıklığı, yer yer tiksinti, iğneleyici ve aşağılayıcı sözler içerir. Siz çok fazlasınız ama dinozorlar da çok fazlaydı. Meteor, Skynet, Melkor, Sauron, … , bir şeyler gelecek ve siz de biteceksiniz. Umarım…
Birileriyle Tanışmak Neden Çok Zor, Neden Çok Fazla Başarısız Oluyoruz?
Birinin nerelere gittiğini öğrenmek için Foursquare, nasıl göründüğünü öğrenmek için Instagram, geçmişinde neler yapıp ettiğini görmek için Facebook, neler düşündüğünü öğrenmek için Twitter, nasıl saçmaladığını görmek için Snapchat, neler dinlediğini öğrenmek için Spotify kullanmam gerekiyor. Çok değil, 5-6 yıl evvel bile bunlara daha az ihtiyaç duyuyordum. Biriyle bir arada olmak, konuşmak, vakit geçirmek için davet etmek çok daha kolaydı. Artık hayatların sergilemek için yaşanmasını bir tarafa koyuyorum. Buna asla alışamayacağım ama bunu kabullendim.
Görüyorum ki dinlemediğiniz müzik listeleri oluşturuyorsunuz, “adamına göre” bir sürü listeniz var. Saçma sapan makyajlarla veya sokağa çıksam yüz tanesini bir saatte göreceğim seri üretim arabalarınızla, pahalı ve çirkin saatlerinizle estetik değeri sıfırın da altında fotoğraflar çekiyorsunuz. Boykot anlayışından ve sabırdan, sebattan uzak sefalete göz kırpan hallerinizi ve her vergiyle birlikte daha çok eğilmenizi, kemerini çıkartıp size sallayan insanlara daha da iştahla eğilmenizi, başka alternatif de bulamayışınızı; çünkü düşünmeyi çok öncelerden bırakmanızı da kabullendim. Ama şunu kabullenemiyorum: Artık insanlar birbirleriyle vakit geçirmek için zahmete girmiyor. Görüntülü konuşuyoruz, aynı şey değil mi diyen insanlar görüyorum. Aradım ya seni diyen insanlar duyuyorum. Şu eski merhaba, merhaba ile başlayıp kahve içilen, kitap bakılan, yürüyüş yapılan, go-kart, sinema veya konsere gidilen buluşmalara ne oldu? Eminim hâlâ varlar ama sayıları azaldı.
Belki de sorun bendedir, belki de ben çok şey bekliyorum. Belki de tüm dünya uyumsuzluğumdan bıkmıştır da insanlar aralarında sözleşmiştir, bilemiyorum. Ancak bu vakit geçirmeye olan alerjiniz ve isteksizliğiniz, her şeyin elinizin altında oluşunu kullanmak yerine sömürmeniz beni rahatsız ediyor.
Yirmi bölüm dizi izlemek yerine iki bölüm izlese eksik hissedecek. Doyamıyor. O ara çok çalan şarkıyı dinlemese, ölecek. Sevmese de dinleyecek. Çünkü artık insanlar bir arada vakit geçirip paylaşım yapmıyor. İnsanlar popüler şeyler altına yığılıyor. Kim kime yaslarsa… Yaslama yığınları popüler dangalaklıklar altında sinir, stres, kaygı yağmurundan saklanıyor. Biraz cesur olun da s*ktir olup gidin, iki damla yağmur ile erimezsiniz, şeker değilsiniz.
Karşısındaki insanla konuşacak bir şey bulamıyor. Çünkü sadece popüler şeylere hâkim. Ama şöyle bir sorun var, karşısındaki insan da popüler şeylere hâkim. “Şu boktan ama çok dinlediğimiz şarkıyı dinledin mi?” diyor. “Evet” diyor. “Şu boktan filmi izledin mi?” diyor. “Evet, güzeldi” diyor. Sonrası gelmiyor, gelemez. Popüler şeyler çoktur, hızlı değişirler ancak şöyle bir yanılgı var: Tüm bu hızlarına ve dolaşımlarına rağmen bunları hemen herkes bilir, üzerlerine çok konuşulamaz.
Bahsettiğim şey “Entel Feridun” edebiyatı değil. “It Happened One Night” filminin sessiz sinemadan geçişte bu kadar güçlü olabilmesine şaşırın ama. Deneyin…
Neyse, büyük usta Bauman ne diyor?
“Milyonların hasretle aradığı şey, karşılıklı diyalogdan eşzamanlılığı ve sürekliliği çekip alan ve böylelikle hakiki fakat riskli bir diyaloga dönüşme ihtimalini ortadan kaldıran “mesajlaşma” tarafından sunulmaktadır.”
Mesajlaşmanın sunduğu şey büyüdü, gelişti ve iğrenç çocukları olarak sizi doğurdu. Hepinizden rahatsızım.
Biriyle tanışıyorum, daha doğrusu tanışmaya çalışıyorum. Elinde telefon, bir şeyler yapıyor. Yani, ilgisini çektiğimin farkındayım ama böyle bir refleks edinmiş. Bunu anlamıyorum ama buna alıştım. Sohbetin orta yerinde, hiçliğin ortasından şu soru geliyor: Instagram adresin var mı?
Hesap lütfen. Gücümüz kalırsa, sıradaki.
Futbol Fanatiği Geri Zekâlılar
-OR*SPU ÇOCUĞU KUŞSPORLULAR…
+OR*SPU ÇOCUĞU KEDİGİLLER…
*OR*SPU ÇOCUĞU HAMSİLER…
Tebrikler, hepimiz or*spu çocuğuyuz. Teşekkür ederiz!
Futbol hakkında bir süredir yazıyorum. Bu işe ilk burada, tek bir yazıyla başladım. Sonra başka bir dergide yer aldım. Şimdilerde, sevdiğim bir dostumla ve bir-iki arkadaşla birlikte insanların sağ olsunlar önem verdikleri bir yerde futbol hakkında yazıyorum. Ağırlıklı olarak keyif aldığım iki ligden biri olan İngiltere Ligi hakkında yazıyorum.
İnanır mısınız, yazılarımda bir kere bile birini or*spu çocuğu olmakla itham etmedim.
Yazarlar olarak hiç birimiz diğer ligi yazdığı için diğerine or*spu çocuğu demedi.
Sanırım biz futboldan anlamıyoruz, sokaktaki insanlar klavye başına geçtiği anda diğerlerini otomatik olarak or*spu çocuğu olarak işaretliyor. Senin takımın benim takımımın rakibi, bu nedenle or*spu çocuğusun. Hmm. Bir ayna koydum, sen de benim rakibimsin, o zaman sen de or*spu çocuğusun! Senin annen şikeciydi! Senin baban kanalizasyon borularını bağladı, kanalizasyon borularını! Sen Abdülhamit’i savundun! Savunmadım! Çıkar göster!
İnternet ortamında atışmalar her yerde oluyor. Futbol taraftarları bunu sever. İngiltere’de maçlarda tribünlere iyi bakın, “fuck”lar falan havada uçuşur. Ancak şöyle bir fark var. Orada futbolun üzerine konulan bir sos gibidir bu. Türkiye’de en son ne zaman kaliteli futbol izledik? Üç büyükler denen üç büyük borçlunun sunduğu rezalet futbola rağmen arkasında ölüme götürebileceği çok korkunç bir kitle var. Bu insanlar sporsever değil, bu insanlar futbolsever değil. Bu insanlar FANATİK!
İleri gidiyorum.
Bu insanların kız çocuklarını diri diri gömen manyaklardan çok farkı yok. Damarına basın, takımının üzerine gidin, aynı gözü dönmüşlüğe ulaşması zor olmayacaktır…
İnsanı böyle komik bir nedenle katil bile edersiniz.
-Neden katil oldunuz?
–Takımıma küfür etti, namusumu temizledim.
Şu rezil, kötü futbol takımları uğruna kalpten giden oldu, bıçaklanan oldu, vurulan oldu. Bunlar futbol uğruna değil, futbol takımları uğruna yapılan ahmaklıklardı.
İnanılmaz ahmaklarsınız ama inanmamız gerekiyor çünkü HER YERDESİNİZ!
Sonuç Olarak Boğuluyoruz
Ben hoşlandığım bir kadınla nasıl tanışacağımı bilemiyorum. Çevrem ağzın iyi laf yapıyor diyor da, bugün kiminle telefonuna bakmadan beş dakika diyalog kurma şansına erişiyorsunuz? Sohbetin ortasında gözü beş saniye sizde, üç saniye telefonda (şanslıysanız), çok mühim görsellere bakıyor.
Yahu görsellere, görmeye bu kadar meraklıysanız (restorasyonu bittiyse) Devlet Resim ve Heykel Müzesi’ne gidelim, sinemaya gidelim, rica ediyorum karşınızdakine ve diyaloglara biraz saygınız olsun. Sizin için söylüyorum.
Sonra elinizde cips, Netflix karşısında 20 bölüm izleye izleye depresyondayım triplerine giriyorsunuz.
Ruh ve sinir hastalıklarını havalı yapma devri bitti. ARTIK HERKES DEPRESYONDA!
Bu büyük ahmaklığa bir son verilecek mi bilmiyorum, bildiğim tek şey boğuluyoruz.
Yazarın (antropolog) diğer yazılarına da göz atabilirsiniz. Oğlanlar ve Kızlar, Bazıları Çok Ahmaklar
Bizleri instagram üzerinden de takip edebilirsiniz. Oğlanlar ve Kızlar, Bazıları Çok Ahmaklar
Oğlanlar ve Kızlar, Bazıları Çok Ahmaklar
