Çocuklar Hep Sevilir
Annemle bir çay ocağında oturuyorduk o gün. Çay ocağının sahibi teyzeyle sohbet ederken annem, ben de dondurma yemeyi planlıyordum. Teyzeye bir çocuk yaklaştı elinde kocaman karton bardağıyla. Sıcak su istiyordu, iki paket de makarnası vardı elinde. Sıcak suyunu alıp uzaklaşıyordu usulca yanımızdan. Yanından geçtiği insanların ona iğreniyormuş gibi bakması dizlerimin bağını çözüyordu ve bu bağı yerine getirecek olan da o çocuktu, biliyordum.
Yavaş yavaş gittim arkasından, birlikte yapabileceğimizi düşünüyordum makarnayı. Öyle de oldu. Bir arkadaşı daha geldi yine elinde kocaman karton bardak ve makarna ile. Sıcak su dolu bardağı almak için elimi uzatınca: “Abla dur abla, sıcak bu, elin yanacak!” diye panikledi çocuk. Bilmiyordu ki onlara baktıkça yanıyordu zaten içim… Birlikte makarnaları yapıyorduk. Baharat koymak istemiyordu çocuklar, yanıyormuş boğazları. Bazen ben de yediğimi söyledim bu makarnalardan. Şaşırdılar. Ah çocuk! O kadar çok ortak yanımız var ki, aslında o kadar çok şey paylaşıyoruz ki…
Sohbet ettik biraz; okuldan, öğretmenlerinden… “Sen de çok öğretmen gibisin abla.” dedi biri gülümseyerek. “İngilizce de biliyorsundur o zaman sen.” dedi diğeri de… Gülümsedim. Onlara hislerinin çok güzel olduğunu söyleyerek, dediklerini onayladım. Onlara yaklaşan, yardımcı olan, bir şeyler paylaşan insan, öğretmen hissi veriyor demek ki. Gurur duydum, ne hoş!
Ve dedim ki: “Sevin çocuklar! Bugünü sevin, oturduğunuz taşı, baktığınız gökyüzünü, bu yalın ayaklarınızın bastığı çimleri, kendinizi sevin, çok sevin…”
Ve duydum ki: “O zaman bizi de severler mi abla?”
“Severler tabi! Çocuklar hep sevilir.” dedim buna inanmak isteyerek…
Düşe kalka büyüyorsunuz işte.
Biraz yaranız var ama geçecek bu gidişle…
Sitemizdeki diğer öykülere de göz atabilirsiniz.
Bizleri instagram üzerinden de takip edebilirsiniz.
– Çocuklar Hep Sevilir
