Ben öldüm. Ama bildiğimiz ölümler gibi olmadı bu. Ne kanım aktı ne de canım acıdı. Sadece öldüm. Bir gece yarısı saat tam onda ruhum uçtu gitti bedenimden. Kimse ağlamadı ardımdan, kimse üzülmedi, olanların farkında değillerdi çünkü. Hâlâ yaşıyorum zannettiler, aralarında gezinmeyi, onlardan biriymişim gibi davranmayı, sadece nefes almayı, gerçek ölümü beklemeyi yaşamak sayarsak eğer yaşıyordum. Onlar gibiydim fark edilmiyordum bile. Üzerime biçilen rolü çok güzel oynuyordum. Hem görünmez olup hem tüm olanları görüyordum bu sayede. Onlar ise beni görmüyordu, yanlarından kolayca geçip gidiyordum. Kalabalıklar içinde bir başına, yalnız savaşçı…
Bir gece yarısı öldüm ben. Ruhum karanlıklara karıştı. Ezelden beri korktuğu o derin siyahlığa gömüldü. Kimse göremez artık beni, duyamaz, bilemez gerçekleri… Konuştum duymadılar, haykırdım umursamadılar, kimsenin benimle uğraşacak vakti yoktu. Sonunda öldüm ben de. Sıkışıp kaldığım dört duvarlardan kurtuldum. Özgürüm nihayetinde…
Bir gece yarısı öldüm ben. Bir sokak arasında, sokak lambalarının solgun ışıklarında… Yüzüm o kadar soluktu ki hiçbir lambanın gücü aydınlatmaya yetmezdi. Gözlerimdeki ışığı feda ettim ben o eve adım attığım ilk gün. Onu geride bırakmam söylenmişti. Böylece daha mutlu olacaktım, daha huzurlu, daha sakin. O kadar kalabalıklardı ki onlara inanmaktan başka şansım yoktu. Işık gidince kalbimde kimselerin ulaşmayacağı o yer de yavaşça küçüldü. Gün geldi unuttum onun varlığını…
Bir gece yarısı öldüm ben. Duvara vuran her yumrukta, sertçe çarpan her kapıda, kırılan bardaklarda öldüm ben. Kimse kaldırmadı cenazemi, arkamdan dua okumadılar, mezarıma su dökmediler. Öylece sessizce çekildim aralarından hiç var olmamış, hiç yaşamamış gibi. Ne kolaymış meğer çekip gitmek. Eskiden şarkı söylerdim, çok gençken henüz hayallerim, geleceğe dair umutlarım varken… Sahi ne oldu onlara? Hayatın hangi aşamasında kaybettim onları, yoksa zaten hiç benim olmadılar mı? Gece çökünce, şehre iyice karanlık bastığında söylerdim şarkılarımı en çok da sevmeyeceğini bilerek ama belki bir hiç değilse dinleyeceğini umarak. Ben yalnızım diyordum bir akşam, derdimi anlatacak kimsem yok, evim yok yurdum yok, o ise duymuyordu ağzımdan çıkanları, görmüyordu gözümden akan yaşları, kulakları sağır eden sessiz çığlıklarımı… Sonra sustu içimdeki şarkılar, onları duyamaz oldum. Beni terk etmişlerdi… Demek bundan sonra hayatım böyle sessizlik içinde geçecekti. Çabuk alıştım, insan asla yapamam dediklerini bile yapıyor zamanla. Zaman sahi her şeyin ilacı mı, merhem mi tüm acılara yoksa biz mi kendimizi kandırıyoruz sürekli…
Bir gece yarısı öldüm ben. Söylenmemiş her sözcükte, dinlenmemiş her yakarışta öldüm. Gömmediler beni, toprak üstüme çoktan atılmıştı. Sessizliği öğrettiler bana küçük bir kızken, susmanın en büyük erdem olduğunu, gerekmedikçe konuşmamam gerektiğini. Susarak öldüm ben. Boğazıma düğümlenen, ağzımdan çıkmayan kelimeler boğdu beni. Tek kalemde öldüm.
Bir gece yarısı öldüm ben, söylenen ilk yalanla öldüm. İlk kim başlatmıştı, kim devam etmeye karar vermişti bilmiyorum. Ne zaman oyun oldu, gerçekle yalanı karıştırdık hatırlamıyorum. Gerçek nerde biter, kurgu nerde başlar? Hayatlarımızın ne kadarı yalan, asıl kedimize söylediklerimiz, inandıklarımız, sıkı sıkıya tutunduklarımız… Tüm bunlar bir gün kaybolduğunda geriye kalanlar bizi idare eder mi? Yoksa yavaşça tükenip yok olur muyuz? Tüm bu sorularla öldüm ben. Bir gece yarısı tam saat onda… Kimse görmedi, kimse duymadı.
Yazarın (Zeyno) diğer yazılarına da göz atabilirsiniz.
Bizleri instagram üzerinden de takip edebilirsiniz.
Ben Öldüm
e za o yu ol du ge çe le ya la nı ka rı tı dı ha tı la mı yo ru çe ne de bi er gu ne de ar ın ne ka da rı ma o ol du ge çe le ya la nı ka rı tı dı tı la mı tı la yo ru çe o la
