Yağmurlu Bir Günde Ayrılık Acısı
Yağmur usul usul yağıyordu. Pencerenin önünde anlamsız gözlerle dışarıdaki koşturmacayı seyretmeye başladım. Dükkânını yeni açmış, elindeki yeni yaktığı sigarasını tentenin altında korunarak içen tonton bakkal Nurettin amcayı; mahallenin gri renkli, somurtkan kedisi Duman’ı; işine, evine yetişmeye çalışan insanları; çantalarını başlarına siper etmiş yağmurdan kaçarak okula giden mini mini bir ve ikileri… Nurettin amcayı görünce mi aklıma geldi nedir bir sigara da ben yakmak istedim. Sigaramı yaktım ve pencerenin yanındaki koltuğa oturarak yağmuru izlemeye devam ettim. Cep telefonumda çalan müzik de eşlik ediyor bana, “Şebnem Ferah – Yağmurlar”… Sigaramdan bir nefes çekip söyleniyorum. “Yağ, yağ anasını satayım. Zaten efkârlıyım, kararmış kalbimi daha da karart!”
Zamanı mıydı şimdi gidişinin? Bu kadar kolay mı bir insanı silip atmak? Bellekten, kalpten? Yaşananlar bu kadar kolay unutulur mu? Ya ben? Ben de unutabilecek miyim? Anılarımızı, birbirimize söylediğimiz sevda sözlerini, gözlerini, kokunu? Alışabilecek miyim sensiz yaşantıya? Söndürebilecek miyim içimde yanan sevda ateşini? Zor olacak! Belki imkânsız… Aman be! Unutmayayım zaten! Bunları düşünmek daha da bir kanatıyor yüreğimi inan! İstiyorum ki bir hayal bile olsa karşımda ol! O sevda sözlerini yeniden söyleyebileyim, gözlerine bakabileyim, saçlarına dokunabileyim. Hayal bile olsan…
Neymiş efendim, denemiş de olmamış! Artık eski aşk da yokmuş içinde. Gitmesi gerekiyormuş da mış muş… Gittin hadi, ben ne olacağım şimdi? İçimde o acı ile yaşayabilecek miyim? Bunu düşündün mü? Hep böyleydin sen zaten! Hep kendini düşündün ilişkimiz boyunca. Bir kez bile olsa düşünmedin bu adam ne düşünür? Mutlu mu? Üzgün mü? Aman hanım efendi mutlu olsun da kim ne yapsın beni?
Şebnem Ferah değiştiriyor şarkısını “Gözlerimin Etrafındaki Çizgiler”… O her “Aşığım!!!” diye haykırdığında, ben de bağırıyorum onunla beraber. Gözyaşlarım da eşlik ediyorlar şarkıya. “Ulan vefasız!” diyorum bağırarak. “Ne yaptım ben sana?! Neden gittin neden?! Dört yıl lan! Dört yıl beraber olduk seninle! Hiç mi aklına gelmedi yaşananlar, geçen onca sene? Kalbinde azıcık bile mi olsa yerim yoktu lan?! Hiç mi değerim yoktu gözünde?!”
Yağan yağmura inat açıyorum evimin camını. Derin bir nefes alıyorum önce. Sonra başımı gökyüzüne doğrultarak haykırıyorum “Seviyorum ulan hâlâ! Seviyorum lan! Sen gitsen de, kalbinden atsan da ben hâlâ seviyorum seni!”
Bir anda yağmur diniyor. Bulutlar sözleşmişler gibi yavaş yavaş geri çekiliyor gökyüzünden. Güneşin huzmesi okşamaya başlıyor yeniden yüzümü. Tam o anda telefonum çalmaya başlıyor. Senin fotoğrafınla ışıldıyor bir anda telefonumun ekranı; dünyam, gökyüzü… Telefonu elime alıp umutla bakıyorum artık dünyama.
Korsan Edebiyat’ı instagram üzerinden de takip edebilirsiniz.
Haftalık bültenimize ücretsiz abone olup gelişmelerden haberdar olabilirsiniz.
– Yağmurlu Bir Günde Ayrılık Acısı
