Sensiz kaldım Mercedes

Sensiz kaldım Mercedes

İnsanları hiç sevmiyorum Mercedes. Bunu biliyorsun. Ben hep mendeburdum sabahın bir saatine kadar ve sen bunu da çok iyi biliyordun. Fakat, neden öyle olduğumu hiç merak etmedin Mercedes. Çünkü her yeni gün o bildiğin saate kadar sevmediğim insanlara alışmaya çalışıyordum. İşte o bildiğin saatten sonra alışmaya başlıyordum insanlara. Onlarla geçirmek zorunda olduğum zamana hazır oluyordum. Seninle baş başa geçirdiğimiz ilk zamanı hatırlıyorum, yine gönlüm kararmıştı, dinmesini istediğim gökyüzüm karanlıktı. Yağmurlar altında kalmış gibi süzülüyordu yaşlarım yüzümde. Sen sormamıştın, ben anlatmamıştım ama zaten ben öyle istememiş miydim? Sonunu göremediğim yolumdan kaçmak istemiştim. Sen beni başka bir yola çıkarmıştın. Kararan gökyüzümden masmavi gökyüzüne giden yemyeşil bir yola… Hayatım kilitli kapılarla doluyken ve ben yeni bir kilitli kapı eklemişken sen henüz kilidi olmayan tüm kötülüklerden kaçabileceğim bir kapı göstermiştin bana tüm maviliğinle, tüm yeşilinle ve tüm suskunluğunla.

Bilmediğim, bilsem sever miyim diye düşünmeyi bile aklıma getirmediğim bir sürü şeyi sevdirdin bana Mercedes. Saatlerce dinledim seni o bilmediğim bir sürü şeyi öğrenirken. Kaç sabahı karşıladık seninle; sen onlarla uğraşırken ve ben seni hiç sıkılmadan hatta sıkılmanın ne olduğunu unutarak dinlediğim sıralarda? Kaç yeni güne başladık; asla yeni bir gün olmasın dediğim günlerin ardından? İnsanlar gibi gündüzleri de sevmez oldum seninle Mercedes ve o bildiğin saatler uzadı zamanla. Senden öğrendiğim ve sevdiğim onca şeyin üstüne en derin üzüntüm oldu bazen günler.

Ne çok yola çıktık seninle o ilk kaçıştan sonra? Yaralandık Mercedes, yara aldık. Kayıplar verdik, kayıplar verdin. Zaman oldu benim yaşlarım gibi aktı yaşlar gözünden, zaman oldu senin gökyüzün karardı. Uzun yolumuz olmadı belki ama o kısa yollarda geçen zamanlarda biz yaralarımızı da gördük, karanlığımızı da, acılarımızı da. Hatta düştük ikimiz de, vazgeçtik çoğu zaman ama yine dönüp el uzattık biz bize.

Ağaçlara hayran baktık bazen, bazen gök ağlarken biz de ağladık onunla, bazen güneş olduk, bazen ay olduk tutulduk. Tutunduk. Biz seninle mavi olduk, yeri geldi çilek bahçesine iz bıraktık ama en çok biz bize iz bıraktık Mercedes.

Yedik, içtik, ağladık, güldük, sarıldık, uyuduk, uyandık, bir fotoğraf karesine sığdık, küstük, kızdık ve biz çok güzel biz olduk Mercedes. Şimdi biz olmaktan çok uzaktayız. Sen artık ölüsün Mercedes ve ben elimde senden kalan ne varsa duruyorum birlikte çıktığımız ama yalnız bıraktığın yolun ortasında. Sensiz kaldım Mercedes. Kilidi olmayan kapıyı kapatmam için verdiğin anahtarı sıkıyorum avucumda, açtığın yara değil de avucumun içi kanıyor. Hiç silmesen bile zamanında seninle akıttığım yaşlarım şimdi yalnız süzülüyor yüzümden.

Sen öldün Mercedes ve benim başında ağlayacağım bir mezarın bile yok koşarak gelebileceğim. Kapıyı kilitlemem gerek. Hiç bilmediğimiz bahçelere giremeyeceğiz artık ve çilek bahçesine de…

Gökyüzüm karanlık değil fakat çok bulutlu, güneş de ay da görünmüyor artık. Muhtemelen ay bir daha hiç tutulmayacak sensiz. Senden kalanları da, senin için akıttığım son gözyaşımı da kilitledim Mercedes. Bundan sonra aniden önümde beliren eski bir araba, denizin mavisi, yemyeşil yollar, hiç bilmediğim ama senden öğrenip sırf sen seviyorsun diye sevdiğim ne varsa onlar olacak koşarak geleceğim mezarın bir de yüreğimin en derini.

Sensiz kaldım Mercedes ve insanları sevmemeye devam edeceğim ama inadına tüteceğim.

Yazarın (Venüsyalı Biri) diğer yazılarına da göz atabilirsiniz.

İnstagram hesabımızı da takip edebilirsiniz.

Sensiz kaldım Mercedes