Y.O.K.
Kimsesizliği ile övünür mü bir insan?
Ben övünüyordum, kimsesizliğim içimde hep yaşıyordu. Ömrümün sonuna kadar geçmeyecek olan bu his, beni canlı tutuyordu. Çünkü kimsesiz olan insanın kaybetmekten korktuğu hiçbir şey yoktu, o zaten baştan kaybetmişti.
Sevmek veya sevilmek, bunlar bana çok uzaktı.
Kalbin, zihnin senden nasıl bağımsız olabilirdi ki?
Benim kalbim de zihnim de benden çok uzakta yaşıyorlardı, sanki bendeki o kire bulaşmamak istercesine. El değmemiş, nadide kalan bir inci tanesi gibi.
Ben lanetliydim, ben ölümcüldüm.
Dışlanmış, yaşamın en ücra köşesine atılmış soluk bir ruhtum.
Ben, içi çürümeye başlamış bir kalpten farksız değildim ve bundan gram gocunmuyordum.
Düşüncelerim, kafamın içini yiyip bitiren ve beni her geçen gün ölüme sürükleyen anılarımla doluydu. Düşüncelerim yorgundu, tıpkı benim gibi.
Ama benim gibi hastalıklı değildi.
Ben Y.O.K.’tum.
Ben görünmezdim, duyulmazdım ve en önemlisi hissedilemezdim.
Ben bir hiçten ibarettim, hiçlikten doğduğum gibi.
Hayat da bir hiçten büyüyordu, içi boş insanlarla kendisini doldurmaya çalışıyordu. Her şeye rağmen mutlu olmaya çalışan insanlarla doluydu, çabalayan insanlarla büyümeye çalışıyordu.
Umutlarıyla yaşayan, büyüdükçe onları da büyüten insanlar bir gün pes edecekti. İşte o zaman her şey son bulacak, olması gerektiğine kavuşacaktı.
Hayatın hak ettiği son baştan yazılıyken, kimsenin çabası bu sonu değiştiremeyecekti.
Hangimiz hayatta var olmak için bir şeyler yapmıştık ki? İnsanların kendi bencilliğiyle boğulduğu, aynı zamanda bu bencilliği bir virüs gibi bulaştırması dışında ne yapmıştık?
Hiç sorgulamış mıydık kendimizi? Hatalarımızı bulup üstüne gitmiş miydik?
Hayır…
Aksine, bunu umursamamış ve hatta gurur duymuştuk kendimizle.
Şimdi, dönün ve bakın yarattığımız dünyaya.
İçinde kalpsiz, ruhsuz yaşayan insanlara…
Bu, bizim eserimizdi ve en acılı eser de ruhsuz olanıydı…
Sitemizdeki diğer denemelere de göz atabilirsiniz.
Korsan Edebiyat’ı instagram üzerinden de takip edebilirsiniz.
– Y.O.K.
