İnsan Ne İster?
Ya bırakıp her şeyi, kaçıp gidecektim. Ya da tüm küçük meselelerle kucaklaşıp bütün yükü sırtlayacaktım… Hiçbir kavgadan kaçmak gibi bir yanılgıya düşmemiştim bu zamana kadar. Ama bir şekilde aklıma takılan bu kaçış fikrini sorgulamaya koyuldum. Zamansız gelen bir misafir gibi bu fikir de içimde derin bir karamsarlığa yol açtı. Ne olmuştu, neler değişmişti de bu noktaya gelmiştim? Anlamsız bakışlarımın, keyifsiz sohbetlerimin sebebi neydi? On yıl önce kurguladığım onca şey elimden kayıp giderken sahip olamadıklarımın listesi neden uzayıp gidiyordu?
Yağmurlu bir sabahı hatırlıyorum. Herkes, aniden bastıran yağmurdan sağa sola kaçışırken sokağın ortasında ağır adımlarla ilerleyen ihtiyarla göz göze gelişimiz ve ihtiyarın bana tüm içtenliğiyle gülümseyişinin yarattığı garip hissi o günden beri içimde bir yerlerde taşıdığımı biliyorum. Herkes bir damla daha az ıslanmanın derdindeyken biz o ihtiyarla yağmuru umursamadan birbirimize doğru yürüyorduk. Dedim ya bir şeylerden kaçmak bana göre değildi…
Bildiğim şeyleri, gördüğüm şeyleri, duyduğum şeyleri, aklımın süzgecinde süzdüğüm şeyleri bir şekilde çevremdekilere yayma telaşına kapılıp çırpındığım günleri düşünüyorum. Bazı şeylerin gün gibi ortada da olsa görülemeyeceğini, duyulamayacağını, bilinemeyeceğini anlamamın bu kadar zaman almasının hüznünü mü taşıyorum? Yoksa bildiğim bu gerçeği görmezden gelerek geçirdiğim onca yılın ağırlığını mı kaldıramıyorum?
Sorulması gereken soruları, yapılması gereken işleri bir kenara bırakıp kendim dışında her şey için çabalamanın bir nokta kadar kıymetinin olmadığı bir gezegende doğmuş olmak mıdır suçum? Bedelini ödediğim şeylerin değersiz bir paçavraya dönüştüğü, değerin temeli boş kavramlarda iki paralık edildiği bir hikâye mi bu? İnsanın bir parçasının yok edildiği bu garip serüvende hangi parçamı, hangi dönemeçte kaybettim? Peki, kaybolan parçamı kim, nerede ve ne hakla saklıyor?
“İnsan ne ister?”
Sokağın ortasında sırılsıklam ıslanan bir genç ve ihtiyar arasında en olmayacak sohbetin ilk cümlesiydi… İhtiyar gülümseyen gözlerle bu soruyu bana yönelttiğinde, aklımda beliren yanıt dudaklarımdan istemsizce çıkıverdi…
“Sanırım insan çok yaşamak ister…”
İhtiyarın güleç yüzü, verdiğim yanıtla masum bir dalgınlığa büründü. Sonrasında geçmişi bir anda gözlerinde tarayıp acı bir gülümsemeyle gözlerimin içine baktı.
“İnsan en nihayetinde ölmeyi ister. Onu merak eder. Korkar elbet ölmekten bilmediği diğer her şey gibi… Ama merak da eder. Hatta en çok onu merak eder. Ölüm hissini, sonrasını, anlatılan onca hikâyenin gerçek olup olmadığını bilmek ister. İnsan ölmek ister…”
Verdiği yanıt, içimde büyük bir fırtına kopardı. Çok iyi hatırlıyorum… İhtiyar, yanımdan ağır ağır uzaklaşırken bir süre sokağın ortasında adım atacak gücü bulamamıştım. Ertesi gün okunan selanın sesine uyanıp evin balkonunda bir sigara tüttürdüm. Nedense uzunca bir zamandır selalardan garip bir şekilde etkileniyordum. Ama bu sefer başka bir şey hissediyordum. Hemen hazırlanıp cenaze namazının kılınacağı camiye gittim. İçime doğan hissi tabutun yanındaki fotoğraf açıklamaya yetti. Ölen kişi, dün sokağın ortasında hayatımdaki en garip sohbeti ettiğim ihtiyardı… Mezarlığa kadar eşlik edip bedeninin toprağa kavuşuşunu ve insanın istediği şeyin ne olduğunu bana soran bu ihtiyarın ulaştığı şeyin tanıklığını yaptım.
Sahi insan ne ister?
İnsan çok yaşamayı ve en nihayetinde ölmeyi ister… Gerçekten kaçıp gideceği bir yer var mıdır? Kendinden kaçamadıktan sonra; başka evler, başka diyarlar, başka dünyalar neyi değiştirebilir? Yalanlar mı önemlidir, yoksa gerçekler mi? Hangisi bana aittir? Hangi yalan, hangi gerçeğe katık edilir? Kimin doğruları kabul edilir, kimin yanlışlarından kaçılabilir?
* “Bana bir yalan söyle, ama bu yalan senin olsun, senin uydurduğun bir şey olsun, alnından öpeyim! Kendine ait bir yalan, başkalarına ait gerçekleri tekrarlamaktan belki de daha iyidir. Birincisinde sen bir insansın, ikincisinde ise bir papağan!”
*Suç ve Ceza-Dostoyevski
Yazarın (KorsanKalem) diğer yazılarına da göz atabilirsiniz.
İnstagram hesabımızı da takip edebilirsiniz.
