Veda
Sofya, 30 Aralık 1917
Sevgili Maria,
Gönderdiğin son mektubu dün akşam saatlerinde Sofya’nın hüzünlü yağmurlarına bıraktım. Şehrin geniş caddelerinde amaçsızca dolaşırken sana benzeyen genç bir kadın ilişti gözüme. Sağanak yağmura rağmen bağıra bağıra şarkı söylüyordu kaldırımda. Kadının efsunlu sesi kulaklarımda yankılanıyor hâlâ.
Biliyor musun Maria, üzerine ismini kazıdığım ahlat ağacı kurumaya yüz tutmuş; çatlayan gövdesi kurtçuklarla dolu, ince dalları sonbahar fırtınaları yüzünden hırpalanmış iyice. Artık kuşlar da konmuyor dallarına. O da benim gibi yaşamaya üşengeç şimdi…
Yarın ilk trenle bir daha geri dönmemek üzere İstanbul’a gidiyorum. Büyükannemin Pera’daki evine yerleşeceğim. Yüreğime yerleşen veda sancıları zihnimi kemiriyor birkaç gündür. Geçmişle gelecek arasında sıkışıp kalan ruhum ne zaman huzura kavuşur bilemem. Acıları zamana bırakıp, ruhumda yankılanan fırtınaların dinmesini beklemek belki de en doğru yoldur benim için.
Vakit gece yarısına yaklaşıyor. Kalemimin mürekkebi de bitmek üzere. Bunlar titreyen ellerimden dökülen son satırlar. Yarın yeni bir hayata adım atıyorum. “Her acı yerini mutlaka umuda bırakır,” demişti bir keresinde babam. Her nerede olursan ol, cennetin umut çiçekleri yeşersin ellerinde. Hoşça kal…
Sizin Stepan İlyiç
SON
Yazarın (Mustafa Aslan) diğer yazılarına da göz atabilirsiniz.
Korsan Edebiyat’ı instagram üzerinden de takip edebilirsiniz.
Veda
Gön son mektubu dün akşam saatlerinde Sofya’nın hüzün yağmurlarına bıraktım Şehrin geniş cadde
