Kayahan ölmüş. Kayahan da ölmüş. Herkes ölüyor zaten. Herkes ölecek. Hepimiz öleceğiz. Neyin kavgası, neyin mücadelesi o zaman yaşadığımız?
“Benim bu âleme aklım ermiyor.” diyor ya Kayahan, benim bu âleme aklım ermiyor. Aklımın erdiği tek ve acı gerçek; dünyanın kaderi savaşmak. Âdem ile Havva’dan bu yana, belki sırf Habil ile Kabil’in inadına… Ne inatmış Kabil’deki, ne şeytana kanışmış bu! Şeytan ne amansız bir canavarmış!
Var olduğu ilk zamanlardan bu zamana hep savaşmış insanlar. Nefisleri ile savaşmışlar, doğa ile savaşmışlar, başka insanlarla savaşmışlar. Başka, diğeri, öteki… Bunun için savaşmışlar en çok. Aslında tek olduklarını, büyük topluluklardan oluşup ama hep bir olduklarını unutup, sözde “başkası” ile savaşmışlar. Aslında bir tek ölümün karşısında eşit olduklarını bilmeden, anlamadan, bir aptallar ordusu kurup kendi kendilerine savaşmışlar. Meselenin, varlığın özü değil mi zaten; bir tek ölümün karşısında eşit olmak.
Savaşmaktan daha mı zor sevmek? Ben uzun zamandır en çok bu sorunun cevabını düşünüyorum. Kalleşçe ölmek, öldürülmek daha mı kolay, daha mı eğlenceli, daha mı onurlu sevgiyle, hoşgörüyle yaşamaktan? Ölmeyecek miyiz ki bir gün zaten? Ölmenin de bir adabı olmalı bence. Savaşmanın, öldürmenin haklı tarafı yoktur. Derdi ne olursa olsun, insan değil, şeytan ruhlu bir yaratıktır savaşan; vahşice insanı öldüren, doğayı…
İnsanlar hep savaşmışlar. Biz, insanlar bugün hâlâ savaşıyoruz. Aklım ermiyor savaşın hüküm sürdüğü bu âleme. Aklım ermiyor artık insan kavramına. Tevazu gösteremeyeceğim aptallığımıza. Aptallar ordusuyuz. Şu dünya hayatında hakkıyla becerdiğimiz tek iş savaşmak. Bir tek insan olmayı öğrenemedik zaten. Bizi aptal kılan, ötesi her şeye çalışıyor aklımız.
Geçen bir söz okudum Cemil Meriç’e aitmiş. “Bu Ülke” isimli kitabında geçmekteymiş. Demiş ki, “Sağ ve sol: Anladım ki bu iki kelime, aynı anlayışsızlığın, aynı kinlerin, aynı cehaletin ismidir.” Ne güzel demiş! Dünya tarihi boyunca bütün “-izm” leri tükettik zira. “Hümanizma” yı bile… Hatta kendimizi kandırdık, hümanizm tam anlamıyla hiç vücud bulmadı bile yeryüzünde. İnsan dışı bir şey saydık ya çünkü savaşı. Temelinde insan yatan bir akım ya çünkü hümanizm. …
Hiç âdetim değildir normalde herkes adına konuşmak ama bu kez tanıyıp tanımadığım herkes için çok konuştum. Kaba konuştum hem de, özür dilerim. Biliyorum, şeytan ruhlu yaratıkların yanı sıra yolu sevgiden geçenlerde var o herkesin arasında, onlara da hitap ediyorum ama. Hepimiz bir olduğumuzun farkına varıp atalım şu cehaleti üzerimizden. Kini, anlayışsızlığı… Ve tükettiğimiz yerde gömelim bütün “-izm”leri. Hatta milletleri, memleketleri, mezhepleri, unvanları, mertebeleri… İnsan olalım sadece ve sevelim. Sevmek savaşmaktan daha zor değil zira özünde ve ölmek, insanların tek ortak noktası. Bir tek ölürken eşit insanlar, ne öncesi ne sonrası…
Ne olur hep birlikte insan olalım sadece ve sevelim. Sevmek savaşmaktan daha zor değil zira özünde ve ölmek, insanların tek ortak noktası. Bir tek ölürken eşit insanlar, ne öncesi ne sonrası…
Yazarın (eceeskiköy) diğer yazılarına da göz atabilirsiniz.
Bizleri instagram üzerinden de takip edebilirsiniz.
