Ankara Şimdi Zindan Oldu
Yürüyorum. Bu akşam yine dolunay var. Dolunaya karşı benimsediğim inançlarım var. Umudum artabilir, hayatım güzelleşebilir. Her dolunay bana bir mutluluk getirir. Bekliyorum…
Kafamda çalan şarkılar eşliğinde yürüyorum. Gözümün önünde canlanan hayaller hızımın artmasına sebep oluyor. Ağırlık yapmayan melankoliyi seviyorum. Tenime değen soğuk rüzgârı seviyorum. Yine ıslaklık hissi katan nemin beni üşüttüğünü hissediyorum. Zamanla yarışırken ayaklarımın durmasına izin vermiyorum. Yürüyorum…
Havanın kararmasından olduğunu sanıyorum ki üstüme bir ağırlık çöküyor. Bugünkü sporumuzu bitirmemize az kala bir haber…
Akşam vakti meğer içim kararmış. Ankara şimdi zindan olmuş.
Umut lazım, bazı gerçeklerin yalan olması lazım, bu dünyaya tutunabilmek için daha fazla güzellik lazım…
Fakat kararıyorum, bir ölümle ürperiyorum. İsimlendiremediğim bir duygu hâsıl oluyor. Az önceki hızlı adımlarımdan geriye; tutmayan bacaklarım, ilerleyemeyen adımlarım kalıyor. Sevmediğim bir ağırlık üstüme üstüme yürüyor. Korkuyorum, bunu unutamamaktan korkuyorum. Ağlamak istedikçe sanki gözyaşlarıma vurulmuş prangaların esiri oluyorum. İnanmıyorum, kalakaldım inanamıyorum…
Bir şaka olmasını umut ediyorum, dünyayı güzelleştirecek bir ses tonu, bir çift göz istiyorum.
Fakat gerçekler esen rüzgârın soğuğundan da sert çarpıyor suratıma. Gerçek bu diyor. O öldü…
Yazarın (Feza) diğer yazılarını da okuyabilirsiniz.
İnstagram hesabımızı da takip edebilirsiniz.
Fakat kararıyorum, bir ölümle ürperiyorum. İsimlendiremediğim bir duygu hâsıl oluyor. Az önceki hızlı adımlarımdan geriye; tutmayan bacaklarım, ilerleyemeyen adımlarım kalıyor.
