İllet! – Hep aynı kelimeler, Düğmeler, şiirler ve sesler Tam kaç yıl oldu bilmiyorum Ne kadar zaman, kaç tren uğurladım bir hiç uğruna..?
Hep aynı kelimeler
Düğmeler, şiirler ve sesler
Tam kaç yıl oldu bilmiyorum
Ne kadar zaman, kaç tren uğurladım bir hiç uğruna..?
Neden sonra kesildi tüm yolculuklar…
Ne saat doğru vakti gösterdi, ne de akrep ve yelkovan doğru rakamların üzerinde durabildi…
İşleyiş yok, her yerde sükûnet… İtiraf edemedi kimsecikler, bu bir illet..!
Birden görülürdü, hep birden gidilirdi, yapayalnız terk edilirdi..
Bazen yalnızlığın bile bir âdâbı olması gerektiğini düşünmekten alamazdım kendimi… Âh şu her şeyi eleştirmek huyu yok mu bendeki, her şeyi geride bırakabilmek olsa ne iyi olurdu… Her şeyi çekinmeden ifade edebilmek de ne büyük rahatlık olurdu… İnkâr etmemek, itiraf edebilmek, kabullenmek…
Oysa hiçbirine tahammül edemezdim, bazı kelimelerden bile imtinâ edilmeliydi bana kalırsa. Öyle her şeye korkmadan yanaşılmamalıydı… Her sese sarılınamazdı, her fikre kolay alışılamazdı… -Ben her mevsimin yapraklarına tutunmayı bırakabilseydim şayet …-
Radyoyu mu kısmalıydı, ışıkları mı kapamalıydı… İçim, artık bir mekân değildi, dışım da bir mesafe… İçim, artık başlı başına korkulması gereken bir duyguydu… İçim, hangi günü ansam dinerdi… Oradan da uzaklaşmalıydım, gitmeliydim… Kaçıp da yine çarptığım duvarlar bu köşeler olmamalıydı…
Ne bitti her şey, ne de devam etti ân… Zaman da ileriye sarmayacaktıysa ben nereye sığınacaktım… Herkesin kendi kovuğu vardı, kaplumbağaların ve bazı böceklerin de kabukları hatta… Bazılarımızın ise çatlamamış, sarsılmaz hiçbir koruyucu kılıfı kalmazdı… Bunun adıydı varlığımızın içinde yokluk… Dünyada ne kadar iyi ya da kötü şey vardıysa hepsi üzerimizdeydi…
Zîra bazı kelimeler, bazı ânlar yapışırdı insanın adını bile bilmediğim her sistemine… Bilmezlerdi, çoğumuzun kulaklarında yankılanırdı bazı sözcükler, güzel şeyler olmayagörsün tekrar ederdiler defalarca zihnimizde… Bazı anılar daima gözlerimizin önünde dans ederdi… Biz sadece yorulurduk… Yeni yolculuklar düşler, yeni biletler keserdik kaçamayışlarımıza, yeni notlar asardık tutunamayışlarımıza… Sesimizi duyan da yoktu, hâlimizden anlayan da… Olmayacaktılar da… Biz umacaktık, biz dönüp dolaşıp hesabı kendimize soracaktık… Biz, gide gele içimiz duygusuna sığınacak, sarılacak ve delirecektik yine… Gülecektiler, gülecektik hep birlikte… Gidecektiler, biz daha çok gidecektik… Hiç dinlemeyecektiler, biz de paylaşmayacaktık zaten…
Şaşkınım..! Meğer şu küçük ve yuvarlak dünyada ne kadar uzakmışız, ne kadar da uzaktaymışız…
Daha yabancı olamazdık birbirimize… Kalbim! Öl istedim…
Yıl 2021 ,Teşekkür ederim…Teşekkür ederiz, biz…
Konuklarımızın diğer yazılarına da göz atabilirsiniz.
Bizleri instagram üzerinden de takip edebilirsiniz.
