Yeniden
İnsan ömrünü adadığı şeylerin ya kurbanı oluyor ya da baş tacı. Zaman zaman sorarız ya kendimize “değer mi” diye. Gerçekten bilemiyoruz. O zamanlara maruz kalmadan bu sorunun doğru bir cevabı yok. Hayatında en olması gereken şeyler haline geliyor iyilikler, güzellikler. Bunun için çabalıyorsun. Yolu temizleyen bir beyefendiye merhaba dediğinde mutlu oluyorsun. Kıyıya köşeye bir kap su bırakıyorsun tebessümle. Karşılığında beklediğin ne var ki? Benim yok mesela. Bu dünyada huzur bulmayı arzu ederim, güzellikler, iyilikler saçarak. Birilerinin hayatını kolaylaştırarak; küçümseyerek değil asla. İyilikler unutulmuyor, en az kötülükler kadar. Bazen sahiden de vicdanına kulak kabartmak gerekiyor. Durup soluklanmak, dinlenmek, dinlemek gerekiyor. En çok kendini sorgulayanlar bir adım ötesine geçebiliyor şimdinin. Ya da geride bırakıyor durmadan şikâyet edenleri. Gün geliyor bağlanmaktan korktuklarının esiri oluyor; gün geliyor hayatının anlamı saydıklarını yerle bir ediyor, paylaşılmışlıkları bir kalemde siliyor.
Öncesi ve sonrasını en az adı kadar bildiği duygulara her seferinde yenik düşmekse insan olmanın en garip yanıdır bana göre. Sonunda ayrılığın olduğunu bile bile yeniden sever yeniden bağlanırız birine, bir şeye, bir şehre ya da bir şiire. Hayat kocaman bir zaaflar yumağı olup çıkar karşına yirmili yaşların başında. Suçladığın herkesi anlamaya başlar, aynayı belki de ilk kez kendine tutarsın. Gidenler kadar gelemeyenler de özlenir. Hatta biri çıkar, herkesten gizlenir. Nefretler en büyük zevklere, olmazsa olmazlar bir bilinmeze ne de kıvrak eviriliyor. Saat 21.34’ü gösterirken en çok arzuladığın adam geliyor aklına ya da kaybetmekten en çok korktuğunu sandığın ama kıyısına zar zor ulaştığın o kadının yüzü gözünde canlanıyor. Herkes bir şeyleri dert ediyor. Suratlar, ışıklar daha sönmeden asılıyor. Arka koltukta, kim bilir belki daha yeni on sekizine girmiş bir genç kadın, gözyaşlarını kontrol edemezken hıçkırıklarıyla kalakalıyor evinden ilk ayrılışının korkaklığıyla. Camdaki yansımasını izlerken adam kim bilir kimi, neyi düşünüyor? Belki aşkını, belki kredisinin son taksidini. Belki de sadece geçip giden yılların nasıl da geri gelmeyeceğini… Seninse aklında alakasız milyonlarca konu var. Kafandan geçen cümleleri o an yazmasan bir daha o duygularla geçiremeyeceğini bildiğin birbirinden tatsız cümleler, özlemler, hiç itiraf edemediğin bir şeyler, korkular, kaygılar, pişman olurum diyerek atamadığın adımlar, benden nasıl bir anne olurlar, ya mutsuz olursamlar. Sorular, yorgunluklar, umutlar, boş vermişlikler ve çok daha fazlası var.
Olur da her şey ters giderse ne yaparız? Herkesin hayatında hep bir B planı mı var? Yahut C, D, ..? Olsun. Çıkmayan o canda her zaman umut var olsun. Nasıl geleceği belirsiz bu geleceğin heybesinde toz, toprak değil bir avuç fıstığın yarattığı mutluluklar olmasa geçer mi bu zamanlar? Geri getiremeyeceğin tek şeyi heba etmenin pişmanlığı neye fayda eder? Bir aşka, bir kardeşe, bir şarkıya küsüp yeniden hayatın kıyısından köşesinden umuda tutunamıyorsak neye yarar çektiklerimiz? Ya da neye yarayacaktır yeniden birini sevip o ilk aşk heyecanını duymak? Ben öğrendim: Yeniden nasıl doğulacağını… Yeniden gözlerinin içi gülerek bir şeylere gönüllü olmayı… Bazen hiç tanımadığın birinden duyduğun sözle, bazen okuduğun bir tek cümleyle, bazen kendini boşlukta sanırken oturduğun o deniz kenarında gökyüzünü izlerken… Ayağına takılan bir taşla tökezlerken, biranı yudumlarken… Küçük bir farkındalıkla sadece, sen de öğreneceksin. Yeryüzünde var olduğun müddetçe bunu sadece isteyerek bile yapabileceksin. Her ayrılıkta yeniden seveceksin. Her vedada yeniden kavuşacaksın. Her düştüğünde kalkacak, umudu bulduğun an, her çatlaktan etrafına yayacaksın ve bir sabah sarmaşıklar gibi saracak o umut herkesi. Bunu gözlerinle bile göreceksin. Göreceksin…
Konuklarımızın diğer yazılarına da göz atabilirsiniz.
Bizleri instagram üzerinden de takip edebilirsiniz.
Yeniden
