Olması gerekeni olduramayanlardan mıyım, yoksa sınırları belli olan bir hayatı bu zamana kadar başarıyla sürdürmüş ustalardan mıyım bilmiyorum. Anlaşılmak isterken, daha kendini anlayamamış bir ruh haliyle geçiniyorum. Geçiriyorum basit günleri. Ama işler karmaşıklaşınca çuvallıyorum. Tadına varmaktan çok öteye bir yere sürükleniyorum. Yüzlerce sorundan birisini bile seçmekten aciz bir hissizlikle bakınıyorum çevreme. Belki çevremde bir ışık görsem, yönelecek ya da seçecek bir planım olurdu. Yerimde saymam bu yüzden… İnsan yerinde saymaya başladı mı, durmak bilmiyor. Olabildiğince hızlı bir süratle yerinde saymalarım da bundan. Ama bu durumun değişeceğini biliyorum. Bilmem, bir bilgiye sahip olmaktan ileri gelmiyor ne yazık ki… Bilmek bir öngörü benim için. Belki bir umut… Biliyorum işte, hissediyorum…
Elimde olanın devasa bir yükü var üzerimde. Çünkü gizli mahzenim alabildiğine dolu. Ancak bu mahzeni gün ışığına çıkarmak çok kolay değil. Şartların matematiksel yansımasına bağlı… Şartlar müsait olduğu takdirde, mahzeni gözlerinizin önüne serebilirim. Biliyorum, bir köşesinden tutup yücelteceksiniz. Şimdi sadece bekliyorum. Yerimde saymalarımı aşabilirim. Belki de bir adım atsam yetecek. Yürümeyi, bir koşuya evirecek güce sahipken neden bir durağanlık iklimindeyim, anlatmak güç. Sadece zamanın içinden sıyrılıp akacağım ufacık bir ana ihtiyacım var. Bu anı gözlüyorum…
Yeni bir yılın tüm heyecanını taşıyorum. Değişen ayların, günlerin ve sayıların çok ötesinde; yenilenen bir ruhla kapılıyorum bu heyecana. Belki çocukluk yaşlarımın yüklediği anlamlardan daha büyük değildir bu heyecan. Ama bence yılları tüketirken, yenilenebilmek büyük bir görev olarak karşımıza çıkıyor. Bu görev çeşitli kültürlerin, türlü ritüellerinden arınıp kendi iç keşfimiz için gerekli. Yani tüm gelenekselleşmiş kültür kavgalarından, bakış açılarından ve safsatalardan uzakta yeni bir “ben” yaratabilmenin şansını sunuyor bizlere.
Gözden geçirilecek çok şey var. Üstünü örtmeden; kırık dökük ve yalan yanlış ne varsa yüzleşerek yenilenmenin miladı konumuna geliyor. Ama diğer yıllarda yaptığımız gibi yanlışlarımızı görmezden gelerek başlanacak bir yenilenmenin de hüsranla sonuçlanacağı gerçeğini bilmek ve buna göre hareket etmek gerekli. Geçen yılların derslerini alıp yeni yılın güzelliklerini yaratabilmeliyiz. Bunu sağlayacak sadece bizleriz. Bir işi başkalarının inisiyatifine bırakarak başarılı olamayacağımızı anlamamız gerekli. Çünkü kimse istediklerimizi bir tepsiyle sunmaz. Bireysel çalışmaları, ortaklaşa sürdürülen çalışmalarla çeşitlendirmeliyiz. Daha iyisine ulaşabilmenin, disipline edilmiş çalışmalar ortaya koymakla başarılabileceğini anlamamız gerekli.
Ne yapıyorsak daha çok yapmamız gerekli. Daha çok tekrarlayıp daha eleştirel bakmalıyız yaptığımız işlere. Karanlık odalarda söylediğimiz yalanlarla boşa geçirdiğimiz zamanların yasını tutmayı bırakıp aynanın karşısında kendimizle yüzleşmeliyiz. Çünkü zaman geçiyor. Geçen zaman, mahzendekilerin gün yüzüne çıkmasına en büyük engel!
Yeni bir yıl, geçen yılları hatırlatır. Geçen boşlukları, acıları… Güzel günleri ilk düşündüğünde getiremezsin aklına. Çünkü hüsrana uğrayan hikâyeler daha cazip gelir. Beynin en büyük oyunlarından biridir. Ama gariptir, acıları gülerek anlatır insanlar. En acı, en kötü gününüzde bir muziplik vardır. Hayat acıyı da bir şekilde ruha yedirmesini bilmiştir. Belki de dayanma gücünü bu sayede edinmiştir insanlık. Yoksa katlanabilmek çok güç…
Ben bu sene, usul usul atacağım adımları planlıyorum. Her şeye rağmen direncimin daha güçlü olacağını belirtmek istiyorum. Uzun yıllardır bitirmekten korktuğum romanımı bitirmenin vaktinin geldiğini haykırıyorum. Şiirlerin girdabında savrulmak istiyorum. Daha iyisini keşfedebilmek, daha güzeline kavuşmak için yılmaz bir mücadeleye girişiyorum. Çevremdeki güzel insanların yanlarında olup yeni yılı daha anlamlı kılmak istiyorum. Korkmadan, kaçmadan ve en önemlisi yerimde saymadan; koşturmak istiyorum geleceğin heyecan verici koşusunda…
Yeni bir umut çizmek gerekli… Güzel insanların bir arada olduğu, bir dünya gerekli bize…
