Her Şey Seninle Güzel

Her Şey Seninle Güzel

Meyhanede tek bir şarkı çalıyordu, Zerrin Özer’in sesiyle “Her şey seninle güzel.”

Genç adam rakı bardağını hızla masaya koydu, içi içine sığmıyordu. Yüreğinde taşıdığı bu sevgi artık ona çok geliyor, hayatını tamamen etkiliyordu.

“Beklenmedik bir anda ayrılık gelip çatsa, seninle paylaştığım tek bir gün yeter bana.”

Alayla güldü adam… Değil kavga etmek, bir gün bile yan yana gelememişlerdi. Hiç kokusunu solumamıştı sevdiğinin, hiç saçlarını öpememiş ve okşayamamıştı. Hep hayalinde vardı, hayalinde yaşıyordu tüm bunları.

Sevgi bu kadar kudretli bir duygu muydu?

“Yanına yaklaşamasam da, sana sarılıp, seninle konuşamasam da her şey seninle güzel. Bu ayrılık ve aşk acısı bile seninle güzel.” Adamın mırıltısı geceyi keskin bir bıçak misali yardı, hayatın her sesi sevdiği kadınla daha güzel geliyordu ona.

Kalbi patlayacak gibiydi, bir an önce sevdiği kadına açılmak istedi ama sonra aklına gelenlerle güldü. Delirir gibiydi, gülerken aynı zamanda da hıçkırarak ağlamaya başladı. Acıyla elini yumruk yapıp masaya vurdu, bardak devrildi.

Onu hiç fark etmeyen kadın, daha da hiç fark edemezdi. Bu düşünce yüreğini kırdı geçti, her bir zerresi acıyla kasıldı.

Sarsak adımlarla meyhaneden çıktı, arabasına atladı ve yine gece gözlüsünün yanına gitti. Her gece aynı şey tekrarlanıyordu, genç adam bir önceki geceyi unutmuş gibi, her gece aynı şeyleri yaşıyordu ama unutamıyordu da.

Bu halde araba sürmek tehlikeli olsa da umursamadı, düşüneceği son şey bile değildi. Camları açtı, son nefesini veren hasta gibi derin derin nefesler aldı. “Dün ya da bugün, ben hep seni yaşıyorum gece gözlüm.”

Kendisine güç verir gibiydi, daha da asıldı gaz pedalına. Sanki bir dakika bile gecikse hayatı tamamıyla değişecekti.

Ve sonunda durdu, her ne kadar buraya gelmek ona ıstırap yaşatsa da geldi.

Gecenin karanlığında tek bir ışık bile yanmayan yere baktı, onu kimseyle paylaşmak istemiyorken sonsuza dek kaybetmişti.

Oysa pamuk ipliği kadar bile temasa razıydı, gece gözlüsü artık onun imkânsızı olmuştu. Bütün hayatı genç kadınken nasıl olurdu da vazgeçebilirdi ondan?

Vazgeçemezdi, buna gücü de kalbi de yetmezdi.

Yağmur yağmaya başladı, hiç solumadığı sevdiğinin kokusunu daha net soluyabilecek miydi? Ellerini yumruk yaptı, kendisine güç vermek istercesine… Çünkü buna çok ihtiyacı vardı…

Hastalıklı bir insan gibiydi ve onu sevdiğinden başka kimse iyileştiremezdi. Genç kadının sevgisine ihtiyacı vardı.

Taşlı yolda ilerlemeye başladı nereye gideceğini ezbere bilircesine. Her gece geldiğindendir ki herkes tanıyordu onu artık. Ve en acısı her gece sevdiği kadının yanına yaklaştıkça acı duyuyor, kalbi paramparça oluyordu.

Gece gözlüsünün yanına geldi, durdu ve izledi bir süre. “Biliyor musun, bir yağmur damlası kadar sevgin için nelerimi feda etmezdim… Ben senin sevgine layık olabilmek için kendimi yok sayabilirdim.” Sesi titredi, gözlerinden yaşlar inci tanesi gibi süzülmeye başladı.

Mezarın üstündeki toprağı okşadı ve bir avuç aldı, kokladı. “Bu kokunun senin cennet kokunla bağlanmasını hiç istemezdim, elimden gelse senin yerine ben girerdim bu toprağa.” İsmini okudu, ısrarla ve inanmak istemezcesine.

“Hiç tutamayacağımı bile bile o sıcak ellerini tutmak isterdim, hani o sıcak ellerin nerede gece gözlüm?” diyerek hıçkırarak ağlamaya başladı. Gecenin sessizliğini genç adamın hıçkırıkları bölüyordu.

“Sen benim için hep umuttun, şefkattin ve onu hiç kırmak istemedim. Ben, senin uzaktan gülmene bile razıydım. Keşke bu toprağın altına girmeseydin. Keşke seni koruyabilseydim ama olmadı.” yavaşça mezar taşının yanına uzandı, boğazı düğümlenmişti.

“Yine de her şey seninle güzel, amansız ayrılık bile… Sen, benim her zaman en güzelimsin, hayatımın en güzel anısın ve hep öyle kalacaksın…”

Ve gece, imkânsız sevgiliyi hissedercesine daha çok ağlamaya başladı…

Sitemizdeki diğer öykülere de göz atabilirsiniz. 

Korsan Edebiyat’ı instagram üzerinden de takip edebilirsiniz.