Neden Tehlikedeyiz – Bir daha bu konuyla ilgili bir şey yazmak istemiyorum. Bir daha bu konuyla ilgili bir şey okumak istemiyorum.
Bir daha bu konuyla ilgili bir şey yazmak istemiyorum. Bir daha bu konuyla ilgili bir şey okumak istemiyorum. Çocuklarla ilgili hiçbir haberi okuyasım gelmiyor. Hiçbir kelime dahi duymak istemiyorum içinde istismar geçen. Onların acı çektiği bir dünya istemiyorum artık.
Yapay Zeka adlı bir film izledim bugün. Çok popüler bir film. Bildiğiniz gibi duyguları olan bir çocuk robot yapıyor insanoğlu. Ve tek istediği de sevgi. Hatta bunun için mavi periyi arıyor. Onu sürekli arıyor. Buluyor da… Bulduğu alçı ve demirden bir heykel olsa da buluyor onu sonunda.
Ve bekliyor iki bin yıl boyunca. Gerçek bir çocuk olup insanlardan bir parça sevgi hissedebilmek için.
Aslında böyle bir yazı yazmayacaktım. Hayır, mükemmel bir kadından bahsedecektim yazımda. Ama biraz önce okuduğum bir haber mükemmel bir kadını silip yerine bir parça sevgi isteyen bir çocuğu aldı koydu başrole. Hele hele evinizde yaşayan bir çocuk varsa, daha iyi anlıyorsunuz. Mesela kardeşimin teninde hissettiği her acıyı ben de yüreğimde hissediyorum. Sevgiye ihtiyacımız olduğunda birbirimize koşuyoruz. Ne de olsa ikimiz de çocuğuz. O beş yaşında; ben on sekiz. Ama on üç yıllık bir süreyi bölüşüyor gibiyiz. Ağladığımda dudakları aşağıya büzülüp; ”Abla neden üzüldün?” demesi kendimi hemen toparlamama yetiyor. Çünkü beş yaşındaki bir çocuğun benim için üzüldüğünü görmek bencil hissettiriyor. Ne hakkım olabilir ki kendi günahlarım için onu üzmeye?
Filmin sonunda robot çocuk, asla bir insan olamıyor. Sadece bir gün annesinin bir kopyası onunla eşlik ediyor ve ona şöyle diyor; “Seni Seviyorum…”
O acıyı yaşamış bir çocuğun ilk dileyeceği şey unutmak olacak.
Ama dilek dileyecek bir peri olmadığını öğrenecek kadar erken yaşadı acılarını.
Allah’a dua etmenin boşuna olduğunun çok önce farkına vardı..
Sevmeyi öğreneceği çağda nefreti öğrendi.
Bu benim çok yakınımda yaşandı. O benim kardeşim olabilirdi.
Ve ister bunu yapana hasta deyin ya da delirmiş deyin; genlerinde var, tedavi edilemez olsun umurumda değil. Adaletin ölünce sağlanacağına inanmayan biri olarak kardeşimin sevgi yerine acı hissetmesini sağlayan her kim olursa olsun, ona aynı acıyı kat ve kat yaşatırım.
Birbirimize sarıldığımızda onun hissettiği acı benim de acım olacaktı çünkü. Nefret ise aynı nefret.
Özür dilerim. Haberi sizinle paylaşmak istemiyorum. Sanırım sonuna kadar okuduysanız ve Türkiye Cumhuriyeti’nde yaşayan her kimseniz, neler olduğunu tahmin edebilmişsinizdir.
Her eylem, olan olup, bitenin bitmiş olmasından sonra yapılır. Her yazı da… Bu yazı da bir haberin doğrultusunda yazıldı. Ve buna benzer onca haber doğrultusunda yazıldı, çizildi, eylemi gerçekleştirildi. Çocuk bayramından iki gün sonra ise tekrar aynı şey yaşandı. Yazdığım yazı hiçbir şeyi değiştirmeyecek biliyorum. Yüreklerinize dokunursa ne mutlu! Ama mutlu olmak benim de, kardeşimin de ve sizin de hayatınızı kurtarmıyor. Hepimizin tehlikede olduğu bu dönemde durup ”Neden?” sorusunu sormak istiyorum. Neden Tehlikedeyiz ?
Neden Tehlikedeyiz ?
Sitemizi Google News üzerinden de takip edebilirsiniz.
Sitemizdeki diğer denemelere de göz atabilirsiniz.
