Kim Bilir
“Şunu her gün müteşekkir olduğum acılar içinde bir kez daha öğreniyorum; sabır her şeydir!” diyor Rilke. Sabrın ne olduğunun güzel bir ifadesi değil mi bu cümle? Benim gibi sabırsız, istediği her şey anında olsun diye kendini yıpratan bir insan için başucu cümlesi olabilir aslında.
İstanbul’da sahaf sahaf gezip artık yok herhalde deyip vazgeçecekken bulduğum bir Rilke kitabıydı, “Genç Şaire Mektuplar”. Bir şeyler yazmaya başladığım zaman bir cümlesi ile karşılaşmıştım tesadüfen: “Size yazmanızı buyuran o nedeni araştırın; bir bakın bakalım köklerini kalbinizin en derinlerine mi salıyor; yazmaktan yoksun bırakılırsanız, yaşayamaz ölür müsünüz, itiraf edin bunu kendinize.” İnsanın derinlerine inmesi için, kendini bulmaya adım atması için güzel bir dokunuş olmuştu benim için. Bana çok şey öğreten, ara sıra sayfalarını araladığım, sayfalarını her araladığımda da o an ihtiyaç duyduğum cümleyi bulduğum ben diyeyim ilaç, siz deyin kitap…
Kontrol edemediğim duygularımın ve verdiğim tepkilerin nedenini çözmeye çalıştığım ve çoğuna cevap bulduğum süreçte bana yardımcı olan bir cümlesi oldu Rilke’nin: “Kimse size akıl veremez ve yardım edemez, hiç kimse. Tek çıkar yol, gözlerinizi kendi içinize çevirmenizdir.” Okuyunca şöyle bir kafayı kaldırıp hatta belki biraz uzaklara dalıp düşünmelik bir cümleydi benim için. Tek çıkar yol diyordu kulağımda bir ses üstüne basa basa. Evet; bir yol arıyordum, normal olan durumlara bile verdiğim anormal olduğu söylenen duygularım beni yoruyordu, ben bir yol arıyordum. Rilke fısıldadı gireceğim yolu kulağıma, tüm çaresizliğimle öylece dalıp gitmişken. Gözlerini kendi içine çevir! Çevirdim. Gezdim tüm sokaklarını içimin karış karış bir şeyler, birilerini arıyormuşçasına… Okumaya devam ediyordum Rilke’yi. Aradıklarıma cevap veriyordu o da beni bekliyormuş gibi: “Kendi içine yürümek ve saatler boyu kimselere rastlamamak…” Bakıyordum; bazen baktığım bir köşede çocuk arkadaşlarımla ip atlıyordum. İşte orada koca bir hayal vardı, bazen baktığım yerde kendimi bile göremediğim oluyordu. İşte o zaman altını çizdiğim o cümle geliyordu aklıma: “Gerçek şu ki, tarifsiz yalnızlıklar içinde yaşayıp gidiyoruz, özellikle de en derin ve en önemli konularda.” Peki nedir en derinindeki, en önem verdiğin? Kimdir tüm derinliğini anlamasını beklediklerin? Kime açarsın en derinine sakladıklarını, kimler için önemli olur kalbin? Kim bilir!
Soruları düşünürken bir de şarkımız olsun cevaplarını da içinde bulabileceğimiz.
“Yine kendimden vazgeçtim açılmadan solmuşum
Hep görmezden geldim ya, görünmez olmuşum”
Sitemizdeki diğer denemelere de göz atabilirsiniz.
Korsan Edebiyat’ı instagram üzerinden de takip edebilirsiniz.
– Kim Bilir
