Her Günden Bir Gün
Bazen eskilerin hep daha iyi olduğunu anarken buluyoruz ya kendimizi, ben de eskinin tam içinde buldum kendimi. Zaten hep orada duran anın farkındalığına teslim oldum. Bir kanepede ben, diğer kanepede babaannem ve bastonu oturuyorduk. İçeri dedem girdi. Babaanneme ne yaptığını, kendisini niye çağırmadığını gür bir sesle söylediyse de babaannem koca bir “Nee!” nidası çıkarmaktan geri durmadı. Hâliyle aynı tonla biraz şakalaşır gibi: “Niye gel çilek ye demiyorsun?” dedi ve aynı saniyede: “Gel ye! Gel sen de ye!” cevabını aldı. Hemen bir tanesini iştahla attı ağzına. O sırada bana bir bakış attı dedem. Ben de güldüm.
-Sen niye güldün, diye sordu.
-Gülüyorum işte, dedim.
Elime birkaç dergi almış, bacaklarımı kırarak oturmuş, üstüne de dergiyi yerleştirmiştim. Ne yaptığımı anlamak için bana yaklaştı.
-Ne yapıyorsun?
Ben de “Kitap okuyorum.” dedim. Hâlbuki dergiydi. Oturduğum kanepenin diğer ucuna oturuverdi. Ağır ağır. Dizleri çok ağrıyor. Babaanneme yöneldi. Yeğeni aramış.
-Ee nasılmış?
-İyiymiş. Nasıl olacak? Seni soruyor. Ben de “Uyuyor halan.” dedim. “O zaman uyandırma.” dedi, selam söyledi.
-Aleykümselam.
Yanımdan kalktı. Babaannem kesik kesik bakışlarla bana bakıyordu. Şimdi dergiyi bırakıp bu anı yazdığımı bilmiyordu.
-Annen yok mu, diye sordu.
-Yukarıdalar. Kornişleri takıyorlar.
-Eyi, dedi.
Çilek diliminden bir tane aldı. Sadece çatalın sesi vardı, ağız şapırtısıyla beraber. Takma dişten gelen ağız şapırtısı. Az sonra tabak boşaldı. Sadece çatal ve su ve birkaç aken kaldı. Yan tarafında da koca tabakta yalnız kalmış iki bisküvi.
“Sen şimdi ne oluyon? Hiçbir şey olamıyon mu?” diye yüzümü kendine doğrulttu.
-Öğretmen.
-He iyi. Okumayan adam ne eşşek gibi bi’şey. Tağğbi. Bizim günümüzde hep yeni yazıyla. Elif-be cüzünü okudum. Bitirdim. Kuran’a geçtim bıraktım. Amcam dedi ki, “Gel oku pişman olursun.” Dinlemedim. Pişman oldum. Emme eski insanlar öyleydi. Kız okuyup n’olacak? Doktor mu olacak, mimar mı olacak? Kızlar şimdi hep öyle.
Biraz daha sessizlik oldu şimdi. Müteakiben sessizliği bozdu.
-Onun da kızı öldü, dedi ve birkaç cümle daha mırıldansa da anlamadım.
-Kimin?
-O zaman karışıklık oldu ya…
-…
-Şu televizyonu aç hele.
Yerimden kalktım, televizyonu açıp sesi iki katına çıkardım. Tabaklara uzanırken, “He, bunları da kaldır dedi.” Aldım, götürdüm. Sehpayı sildim.
Dedem giderken “Ne istiyorsun bi’şey istiyor musun?” diye sordu.
-He?
Tekrarladı.
-Her gün istiyorum.
-Her gün?
-Hee! Her gün
-Her güne ömrümüz yeterse… Yapacak bir şey yok…
Dedem gittiği sırada haberin etkisinde kalmış ama sesini duyamamıştı televizyonun.
-Ne olmuş anlamadım?
-Dedem sana ne istiyorsun diye sordu.
-Yok o değil. Köyde n’olmuş?
-Hıı… Sel olmuş. Koca koca taşlar köye düşmüş.
-Ah!
Biraz durakladı yine.
-Bu millete az bile! Ah!… Ağaç yok ki… Heyelan yürümeye… Evet. Evet… Baksana nasıl! Vayşş!
Kanalı değiştirmeye karar verdim. Hareket edecekken elini sallayarak gösterdiği sallama çayı yapmamı istedi ama sallama kalmamıştı diğer demlenmiş çayı ısıttım. Ancak mutfakta yer bulmuş kardeşim, “Babaannem yatıyor mu yoksa?” diye sordu. Kafamı hayır anlamında salladım, üstüne bir de hayır deyiverdim.
-Yatınca bana haber ver. Göz damlalarını damlatayım.
Başımı onaylar anlamında sallayıp çayı alıp götürdüm. Her zaman tam tersi olur. Yedek, sallama çaydır. Biraz limon, biraz şeker oldu sana babaanne çayı. “Her gün içmem, istemem bugün istiyorum.” dedi yarım gülümsemeyle.
Sel haberi, yeteri kadar vahlattığı için kanalı değiştirmeye karar verdim. Aslında seli de heyelan sanmıştı. Belgesele rastladım, denk geldi. Bu sefer de çitanın avını aslan haydutlar kaptı. İki sabinin rızkını yediler. Ona da bir “Vayşş!” çekti. Zaten acı, gündelik yaşamının bir parçası olan babaannemi yine bir dramdan kurtaramadım. Eski yerime geçip dergiyi okumaya devam ettim.
Sitemizdeki diğer öykülere de göz atabilirsiniz. (Her Günden Bir Gün)
Korsan Edebiyat’ı instagram üzerinden de takip edebilirsiniz.
Her Günden Bir Gün
