Avuçlarımız
Geceleri gökyüzünü hep başıma geçirirdim.
Alnımda bulutların izi;
Yüzüme eğilen yıldızlar…
Omuzlarımda siyah güvercinlerin ahları.
Sevemedim diye kızgınlar belki.
Üstüme çektiğim korkuları, onlarla uyumayı bilselerdi keşke…
İyilikle yıkadığım hiçbir korku, çıkmadı üzerimden.
En çok göğsüm en çok orası…
Ellerinin savurduğu vazonun parçaladığı ayna; işte o bendim.
Bir yanım o yüzden hep eksik.
Kendimi, sadece Güneş tenimi kızartırken iyi hissettim
Gülümseyip kısık bir sesle: “Sağ ol”
2-3 dakikalık sevinç; hepsi bu.
Kornişe sıkıştırdığım kâğıt parçası düşüp perdeyi kapatana kadar.
Her sabah olan şey.
Sonra; rengi atmış masanın üstüne bırakılan borçlar…
Yatırılmayıp kabaran sevgiler.
Ardında hayaller ve kırıklar borsası.
Tüm bunların üzerine atılan başlık;
“Kuşlar konacaktı belki sevecektik
Ama avuçlarımız yetmedi.”
Konuklarımızın diğer yazılarına da göz atabilirsiniz.
Korsan Edebiyat’ı instagram üzerinden de takip edebilirsiniz.
Haftalık bültenimize ücretsiz abone olup gelişmelerden haberdar olabilirsiniz.
– Avuçlarımız
a s d f g h j k l ş i ç ö m n b v c z e r t y u ı o p ğ ü i l ş k ı ı u y t r e d f v c b n m ö ç l l k k ı o p ğ ü i i ı ı l k h g f l l
