Bilgi Işıkları
Renklerin cinsiyeti olmazdı.
Ağlamanın cinsiyeti olmazdı.
Ve gücün cinsiyeti olmazdı.
Pembe, sadece bir kız çocuğuna mı yakışıyordu? Ya da sadece erkekler mi mavi rengi sevebilirdi?
İnsanlar sınıflandırmayı ve bir kalıba girmeyi çok seviyordu. Sonunu bekleyen bir mahkûm gibi sadece yazılanları oynuyordu.
Bu, sonu gelmeyen bir karabasandı.
Ve bu karabasan her geçen gün insanın içine işliyordu.
“Kız gibi ağlama…”
Cinsiyetleri ayırmaktan da öte, insanlığı ayırmaktı bu. Erkekler ağlayamaz mıydı? Ya da ağlamak sadece kızlara ait bir şey miydi?
Bir çocuk yetiştirmek, narin bir çiçek yetiştirmekle eşdeğerdi. Her çocuk yeni bir sayfaydı ve ailenin öğretileriyle sayfaları dolardı. Karalanmış her sayfa, bitmişliğe açılan kapıydı.
“Kız gibi vuruyorsun…”
Güç savaşları acizlikten ibaretti, bunu cinsiyete yaklaştırmak da acınası idi. Gücün fizikselden ibaret olmadığını anlayan herkes güçlüydü. Ve bu güç bilgiden gelirdi.
Bilmek, öğrenmek kutsaldı.
Her yeni bilgi, yeni bir umut demekti. Ve bunları anlayan, ayırmayan herkes umut vaat ediyordu.
Umudunuz hep bilgi ışıklarıyla aydınlansın…
Sitemizdeki diğer denemelere de göz atabilirsiniz.
Korsan Edebiyat’ı instagram üzerinden de takip edebilirsiniz.
ı l a m a k s a d e c e a a i t b i r ş e y m i y d i u y e t i ş t i r e k r i n
