Benim Suşi Sevdam
Benim suşi ile tanışmam otuzuma ramak kala oldu. New York’un tam da göbeğinde bir Japon restoranında, soya kokuları içinde sipariş ettiğimiz çorba ve pirinç lapasının yanında en şirin görüneniydi. Ne bileyim en azından süslemişler, içinden somon bakıyor o iç gıdıklayan rengiyle. Yine yeni tattığım ve sofradan eksik etmediğim avokado yeşilimsi. Salatalık ve havuç var. Baya tanıdık geldi. Vejeteryan olanıyla başladım tabi ilk evvela. Ardından balıklılara gömüldüm gitti. Somon tam da boğazımdan kayarken karnımı gıdıklıyor gibi bir his bırakmıyor değildi ne yalan söyleyeyim. Pişmemiş sonuçta. Annem görse, ki görmemesini tercih ederim. “Gâvur memleketlerinde neler yiyorsunuz kim bilir,” der. Daha fazlasını da der, ama ben burada diyemem. Sonuçta bize, “Ben tadını bilmiyorum,” diyerek brokoli gibi bir nimetten uzak tutmayı başarabilmiş bir kadındır. Bu garibim onun da tadına üniversite yıllarında bakabilmiştir bu arada.
Maaile suşici olmamız ise gecikmedi. Sevgili kocamla neyi sevsek bıkana kadar yeme huyumuzu, genimizi, o aktardığımız her ne ise kızımızda da vuku buldu. Kendisi vakti zamanında dört muzu mideye indirip üzerine iki avokadonun üzerine yatmışlığı vardır bir öğünde. Suşide de değiştirmedi bu özelliğini. Henüz iki buçuk yaşındayken, benimkileri niye yiyorsunuz diye çıngar çıkarınca onun için de bir porsiyon söyleme kararı aldık.
Eve sipariş etme seanslarımız başladı. Her hafta sonu o muazzam soya sosu ve suşi ikilisini evimizde ağırladık. Dolap kapağında eşantiyon gelen vasabilere ne ben ne de minik yavrum cesaret edip dokunamasak da suşiyle duygusal bağımız gitgide arttı. Ta ki ikinci el ürünlerin satıldığı dükkândan birinci el bir suşi ikram etme seti alana kadar. Bundan sonraki aşama, malzemeleri alıp evde yapma ve misafirlere ikram etme şeklinde olacak. İlla o suşiden bıkacağız ve o suşiyi kusacağız. Sonra ne mi olacak, yeni bir şeyi seveceğiz ve…
Diğer yazılara da okuyabilirsiniz.
İnstagram hesabımızı da takip edebilirsiniz.
Benim Suşi Sevdam
