Akıl Sağlığınızı Nasıl Koruyorsunuz?

23 Aralık 2019 1118 kez okundu Okuma süresi: 3dk, 17sn

1.118

Akıl Sağlığınızı Nasıl Koruyorsunuz?

Akıl sağlığınızı nasıl koruyorsunuz?
Ben koruyamıyorum, ya da korumakta zorlanıyorum diyeyim,
Klinik derecede hasta olan insanlara haksızlık etmek istemiyorum ama kendimi iyi hissetmiyorum.

Yaşadığım 24 sene beni hastalık hastası yaptı,
Eğlenebiliyorum ama mutlu olamıyorum,
Gülüyorum ama keyif almıyorum,
Performans sergiliyorum ama hissetmiyorum.
Sürekli hastaymış gibi hissediyorum, hasta olacakmışım gibi bir his var içimde.
Bugün hasta değilsin deseler, yarın hasta olmayacağımın garantisi var mı diye düşünürüm,
Saplantılı bir şekilde hasta olduğumu düşünüyorum mesela.
En ufak şeylerde bile ölecekmiş gibi hissediyorum, tuhaf.
Ölüme dair düşüncelerim de karışık, korkmamın birkaç makul nedeni var: İlki; ailemi üzmek istemiyorum.
Dünya tatlısı insanlar, önüme sunulmaması gereken imkânları sundular,
Fazlasını verdiler ve hiçbir şey istemediler.
Onları üzmek istemiyorum.
İşin kötüsü, bir öteki dünya varsa ve oradan, onların üzüldüğünü görebilirsem,
Orada da ölürüm.
İkincisi, belirsizlik söz konusu…
Her şey bitecek mi, başka bir âleme mi geçiş yapacağız, bilemiyorum.
Bir yanım diyor ki neden başka bir boyut olmasın?
Bir yanım diyor ki tahta yanar, küle dönüşür ve kül olduğuyla kalır, en fazla savrulur.

Şu 24 senede geleceğe dair kaygıdan tutun hastalık hastalığına,
Kronik mutsuzluktan zihinsel tükenmişliğe birçok şey yaşadım ancak bütün bunlar şımarıkça yaşanmışlıklardı.
Tek bir gün dahi aç kalmadım,
Üşümedim,
Yoksulluğun tadına bakmadım.
Kendimi neden bitmiş hissediyorum?
Neden ölmekten bu kadar çok korkuyorum?
Neden sürekli kötü hissediyorum inanın bilmiyorum.
Toplumun başarı olarak kabul ettiği şeylere sırt döndüğüm için mi?
Fazla kırılgan olduğumdan mı?
Her ne olursa olsun kimse böyle yaşamamalı,
Yaşamamalı diyorum ama yaşamak da bu değil,
Bir zamanlar bu değildi.
13, 14 yaşımı hatırlıyorum,
Daha o yaşta âşıktım, hayattan inanılmaz keyif alıyordum,
Âşık olduğum kıza da açılmıştım, sonu kötü bitse de elimden geleni yaptım,
Hatırlıyorum, mutluydum.
Şu an şaka yapıyorum, gülüyorum, ukalalık yapıyorum ancak hepsi performansın bir parçası,
Üstelik performansa da gün geçtikçe daha az ihtiyaç duyuyorum, gün geçtikçe eve kapanıyorum,
Ev bile geniş geliyor, gün geçtikçe odama kapanıyorum,
Odam bile geniş geliyor, gün geçtikçe içime kapanıyorum.
Kapanacak bir yer kalmadığını hissediyorum.

Yine de endişelenecek bir şey yok, bu satırları okuyan biri; intihara meyilli biri olduğumu düşünebilir ancak alakası yok,
Ben sadece hayattan keyif almak istiyorum.
Hastalık hastalığımı atlatmak, belki bir işe girmek, düzenli görüşebileceğim arkadaşlara sahip olmak, ailemi mutlu ve huzurlu tutabilmek,
Bu kadar.
Fazlasında gözüm yok.
Sürekli hasta olacakmış gibi hissetmek istemiyorum.
Böyle giderse bir gün kendimi hasta edeceğim.
Korkuyorum, nedenini bilmiyorum.
Neden böyle olduğumu anlamıyorum.
Nasıl atlatabilirim bilmiyorum.
İlk kez âşık olup reddedildiğimde atlatmak yerine performans sergilemeyi seçtim,
Geldiğimiz yer şu: Hâlâ bir şansım olduğunu düşünüyorum.
Hâlbuki öyle bir şans yok, o kapı 10 sene önce kapandı,
Kapı kapanırken elim, ayağım, burnum, her yerim sıkıştı.
Bu sefer yaşadığım sorunu atlatmak istiyorum.
Geçiştirmek istemiyorum,
Performans sergilemek istemiyorum,
Bu sefer atlatmak istiyorum.