Yağmur
Ritimli damlayan ve sürekli ıslatan bir şeyler oluyor dışarda, yağmur yağıyor. Sesi gecenin köründe biraz haşin çıkıyor sanki ama hızını kesmeden yağmaya devam ediyor. Pencereyi açıyorum. Tüm odayı kaplayan ıslak toprak kokusu yağmurun altında ilk öpüşmemi hatırlatıyor bana, hafiften utanıyorum sanki.
Birazdan yüzüme vuran serinlik geçmişime bir yolculuk bileti oluyor işte,
Bilmem bundan kaç yıl önce, derdin tasanın olmadığı günlerde hayatıma lap diye giren aşkı hatırlıyorum. Nasıl da paha biçilemezdi, benliğimin hepsi onunla beraberdi, benle sen karışmıştık sanki. Dudaklarımızın arasından akan her damla yağmura minnettardık. Taparcasına seviyorduk. Hatta ve hatta beraber ölmeyi bile diliyorduk. Anlatım bozuklukları aşkımızın vazgeçilmeziydi, hep yapar inatla yapmaya devam ederdik. Yağmurdan kaçtığımızda muhakkak doluya da tutulurduk sonra neşelenir, bina aralarında eğlenirdik. Her ayın yağmuru vardı seninleyken, hepsi de birlikteyken güzel olan… Her sabahı beraber geçirdiğimiz, her yağmurda aynı yerde ıslanmayı sevdiğimiz parkımız vardı, güvenlik görevlileri de tanır olmuştu bizi. Biz çok sevdik birbirimizi…
Bir yerlerde hâlâ daha seviyoruz…
Ama yağmur eskisi gibi ıslatmıyor artık yoksa ne mümkün şu an sadece pencereyle yetiniyor olmam. Muhakkak çıkar ıslanırdım sen olsan.
Hem üşüyorum da artık kapatmalıyım pencereyi, koku birazdan terk edecek odamı, ses de yavaş yavaş azalıyor sanki… Ama seni unutmuyorum, çok gecikme Nisan Yağmurları’na bekliyorum.
Yazarın (Feza) diğer yazılarını da okuyabilirsiniz.
İnstagram hesabımızı da takip edebilirsiniz.
