Kırık Bir Kalbin İtirafnamesi Üzerine
Bazı yaralar geç iyileşir. Topluluklar da böyle bir yaradır. Üstelik bu yaranın hiç iyileşmeme ihtimali de vardır. Çünkü insanı var eden birey iyileşmedikçe topluluğu var eden insan da iyileşmeyecektir. Kalbi kaleminden, kalemi kalbinden güzel Korsan Kalem, bu benim varsayımım değil, tarihin bugüne kadar bize sunduğu bir gerçektir. Korsan Edebiyat için verdiğin mücadelenin her aşamasına, yeryüzünün bütün yaralarını sarma arzuna ve gayretine şahit biri olarak bireyin insan olma gayretine, insanın topluluklara devinimine, toplulukların hala toplum olma bilincine erişemeyişine de şahidim. Evet, kocaman bir denizde, tek bir geminin birer yolcusuyuz. Başladığımız liman da bir, varacağımız liman da… Ancak rotamız, mayınlar ile döşeli. Derdimiz bu; umudumuz, umutsuzluğumuz bu yüzden; yaralarımız haklı…
Hayatta bazılarının, kırgın yüreklerin acılarını hafifletecek dokunuşları vardır. Bence mucize onların ta kendileridir ama biz çoğunlukla mucizeleri kavrayamayacak kadar toyuz. Bu yüzden sanki hiç değmemişçesine sihirli bir değnek dünyaya, hala bir sihir, bir mucize bekliyoruz. Bu yüzden kırıyor, bu yüzden kırılıyoruz. Kolektif bilinç ve bireycilik anlayışına değinişin aklıma bu satırları getirdi ve bana, hayata dokunuşları kendi kırık yüreğime en güçlü merhem olan bir mucizeyi hatırlattı. İşte sözünü ettiğim bazılarından sadece biri: Antoine de Saint-Exupéry. Savaş Pilotu isimli kitabında, insanın bireye üstünlüğü için savaşacağından söz eder. Çünkü insan ancak bireyi yendiği zaman kolektif bilince erişecek. Biz çoğunlukla kavramları kavramaktan da yoksunuz. Birey olmayı, sadece ben; bencil olmakla sınırlandırmamız bu yüzden. “İnsan nedir?” sorusuna verecek iki hazır cevabımız var ise de insanın derinliğini anlamlandıramayışımız bu yüzden. Kolektif bir yaşamı idare ettiremeyişimiz asırlar boyunca; yıkımlar, bu yüzden…
Bence koskoca bir dünya topluluklarıyla, o dünyanın parçası olan bir dergi, site, edebiyat topluluğu birbirlerinden çok farklı değiller. Bireyi yenerek, insanı gerçekleştirerek, topluluklarca, daha çok yol kat etmemiz gerekli. Sabretmeyi de bilmeliyiz. Kalplerimizin kırıldığı, çabalarımızın acılarımız olduğu gerçeği, istediğimiz gibi olduramadık, hiç olduramayacağız anlamına gelmez. Dümen elimizde, çiçek bahçelerinden rotalar da çizebiliriz kendimize. Yolda olalım, yol almayı isteyelim yeter ki! Saint-Exupéry’nin arkadaşı Guillaument, “İnsanı kurtaran bir adım atabilmesidir. Sonra bir adım daha…” der. Biz bir adım atmaktan vazgeçmeyelim yeter ki! Sen ve ekibin bir adım daha atmaktan vazgeçmeyin!
İyileşmiş, iyileşecek toplulukların şerefine…
Yazarın (eceeskiköy) diğer yazılarına da göz atabilirsiniz. (Kırık Bir Kalbin İtirafnamesi Üzerine)
Bizleri instagram üzerinden de takip edebilirsiniz.
Sevgili Ece, bir sahiplik arıyorum aslında. Bir ortaklık… Herkesin bir köşesinden tuttuğu bir imece… Ama herkesin “o kadar çok yoğun olduğu” bir çağdayız malum… Kimsenin kimseyi dinleyecek, kimseye vakit ayıracak bir boşluğu yok. 24 saatin her anı, oradan oraya koşturmakla ve türlü planı-programı yetiştirmekle geçiyor. Ufacık zamanları bir umuda dahil etmek çok güç… Ben geçen 4 yılın muhasebesini yaptığımda, ne yazık ki bunu görüyorum. Kendimi hiçe sayıp tüm benliğimi aktardığım bu evren, artık benim iteklemelerimle de yürümemeye başladı. Ya bir yola gireceğiz, ya yolda kalacağız ya da yeni bir yol çizeceğiz… Üçü de beni yoran, üzen ve düşündüren bir tavır olacaktır. Ama pes etmeyeceğim! Artık çoğul konuşmuyorum. Ben pes etmeyeceğim…
https://youtu.be/lgyCFLVlspo
Sevgili KorsanKalem, link yorumda açılır mı bilemedim ama yine de denemek istedim. Yorumunun son sözü aklıma doğrudan Macide Tanır’ın bu videosunu getirdi. “Kimse yoksa ben varım!” der Sayın Tanır. Bence bu eşsiz bir yürekliliktir. Ben de bütün yolların bana sadece hüzün vereceği bir zamanda tanıştım kendisiyle. Hâlâ onun kadar güçlü değilim ama onun bu inancıyla geliştiriyorum pes etmeme gayretimi. “Kimse yoksa ben varım çünkü!” Senin de aklının bir köşesinde dursun, “Kimse yoksa sen varsın!”