Var Olan Gerçekçi İntihar

Var Olan Gerçekçi İntihar

Bir bar sandalyesinde otururken; hiç kimsenin hiçbir şey olmadığını, içkimi fondiplediğimde anlıyordum. Ortada anlamsızca dans eden mutsuz kadını gördükçe, dünyanın tüm yükü sanki onun sırtındaymış gibi geliyordu bana! Üzülmemek için kendimi hırpaladım, ama ona baktıkça kendi çaresizliğimi hissettim. Barmenin uykulu bakışlarına bakıp, saat gecenin dördüne gelmişken iş mi bu ulan diye geçirdim sessizce içimden. Ayaklandım; Kadıköy’ün dar sokaklarında bir ben, bir de kedi vardı. Gölgesi benden cesurdu namussuzun! Sızmış bir yorgunlukla eş değer olan durgun sessizliğimle konuşurken, uzaklaşıyordum gecenin karanlığında…

Eskide ne varsa kaldırıp çöpe atmak istedim. Kent masalları, dandik şarkılar bir dolu afili serzeniş! Yalnızlıkla alıp veremediğim hiçbir şeyim yoktu, ama bu aralar ona da uyuz oluyordum. Eskiler, hiç anımsanmayacak bir dolu saçmalık, neye yarar diye düşündüğüm o gecenin sabahında yapmak istediğim bu mu? Sormadım bile kendime!

Ertesi sabah arka bahçemin çimlerine oturup; gömleğimin cebinden çıkardığım son sigaramı, mavi gökyüzüne gri bulutlar bağışlayarak tütünün dibine kadar gelmesini bekliyordum. Yorgundum; öyle yorgundum ki düşünmek bile zor geliyordu… Hissizleşmek! Asırlardır yaşamışım da, huzur evindeki odasında ölümü bekleyen yaralı bir ihtiyar gibi olmuşum sanki! Yaşamak ne çok büyük derin anlamlar içeren bir sözcük öyle! Kaldırım boyu yosmalar, perde arkasında korkular, demirden sert bakışlar, estetik duygular ve ardından şarampole yuvarlanmış hayatlar… Hepsini izledikçe tiksiniyordum. Yaşam, hiç bu kadar iğrenç gözükmemişti gözüme!

Sahiplendiğim tüm ayrıntılarla hayata veda etmeye çalıştıkça, eskinin sıkıcı haykırışları kalmam için beni zorluyordu. Kafamı kaldırıp gökyüzüne; martıların deli çığlıkları, iskeleye yanaşan vapurun sesi ve sokaktaki çocukların koşuşturmaları; sırasıyla bir şölen geçişini anımsatıyordu. Bu son günümdü ve ben bugün hayatımda hiç olmadığım kadar farklı hissediyordum. Sanırım mutluluk buydu! Ölmeyi düşünmek, tam da şu dakikada yaşamıma kendi elimle son vermeyi düşünmek hissi; beni tarifsiz duygular içine sürüklüyordu. Planlanmamış bir hayatın sonu da plansız olmamalıydı elbette! Her şey bir an önce olup bitmeliydi. Daha önce hiç kimseyi öldürmediğimden, bu ilk olacaktı… Hayatım boyunca hep uyurken ölmeyi hayal etmiştim. Bunu sonuna kadar hak ettiğimi de düşünerek, uykuda ölmeye kara verdim aniden! Odama sessizce girdiğimde, çekmecedeki bir dolu antidepresan ilaçlarımı avuçladım. İlk üç tanesinin ardından birer cümle söylemeye karar verdim. İlk hapımı dudaklarıma götürmeden önce söylediğim sözcükler tek tek çıkıverdi ağzımdan. Bir; her şey daha güzel olabilirdi… İki; deniz kokusunu özleyeceğim… Üç; Hissettirdiklerin için teşekkürler! Dedikten sonra altın vuruşu yapıp avucumda ne varsa içtim. Ardından; son defa girdiğimde yatağıma, ne kadar soğuk bir gün olacağını bildiğimden sıkı sıkı örttüm üzerimi…

Konuklarımızın diğer yazılarına da göz atabilirsiniz.

Bizleri instagram üzerinden de takip edebilirsiniz.

Var Olan Gerçekçi İntihar