Soru İşaretlerim
Merhaba kendim,
Uzun ve zor yolların yürünmesi gerektiğine karar verdiğimden beridir gökyüzüne diktim gözlerimi, ayaklar sadece mekanik birer araç, oysa yıldızlar öyle mi? Seni mutlak bir doğrulukla amacına yönlendiren, ateşten dev tanrılar gibi uzatıyorlar işaret parmaklarını, varılması tartışılmaz hedeflerimize doğru hem de. Peki, insan bir seferde ne kadarını tamamlayabilir bu yolun? Bir solukta kaç adım vardır? Hangi yıldız bizi bu illüzyonun içinden azat edebilir? Cevaplarını kendine saklama ne olur, karanlığın altında durduğum her gece farklı bir yıldıza öykünüyorum güzel dostum ve peşi sıra anlam dünyamda patlak veren amaçsız bir kaos içinde kalakalıyorum. Kapıyı buldum, fakat soru işaretlerimden hangisi açar bu kapıyı bilmiyorum. Yolun her durağında aynı kapıya rastlamasaydım eğer, belki de anahtarlarımı cebime koyar devam ederdim yürümeye yolun sonunu görene kadar. Fakat amaç kapıdan geçmekse ki, kapı olduğuna göre kapının açıldığı bir yer de olmak zorunda, kapının açıldığı yere gitmekten başka şansımız var mı?
Uzayanın zaman olduğunu sanıyordum bir zamanlar, oysa zamanın ölçüsü bile bizim kör algımızın kurbanı olmuş canım dostum. Belki de bir toplumun ne kadar geliştiğini zamanı ölçme şeklinden anlamak mümkündür. Nasıl mı? Şöyle, zamanla derdi olan sözde gelişmiş toplumlara bak dostum. Kurdukları sistem içinde yaşama dair bütün izler hızla kayboluyor, oysa zaman yaşama dair bir kavramdır. Yaşamın olmadığı yerde zamandan söz etmenin kime faydası var ki? Yaşama daha fazla değer verilen toplumlar zamanı ölçmenin gerçek yolunu bulmuşlardır ve bu değer de saatler ile değil, yaşama yüklediğimiz anlamlarla ölçülebilir ancak. Kör gözlerin zaman ile ilgili birçok yanılgısı elbette olacaktır. Zaten insanoğlunun en bariz çiğliği, algımızın bizi yanılttığı her konuda gerçeği bulduğumuzu sanmamız değil midir?
Peki, sen gölgeni hangi yıldıza çizdiriyorsun aziz dostum? Hangi tanrının ışıktan mürekkepli kalemine döndün yüzünü, hem de binlerce defa şüphenin karanlığında huzuru bulduğunu bile bile kimin için çıktın o huzurlu ve ıslak kuyudan? Ertelenmiş hangi selamları, gömülmüş hangi nefretleri, teğet geçilmiş hangi gözyaşlarını bıraktın ardında? Adının bir daha asla telaffuz edilmeme riskini almayı nasıl başardın bu korkaklıkla? Cehaletin sıcacık bacak arasından çıkıp gerçeğin kör eden yüzüne bakmayı neden seçtin?
Çünkü bir sebebin olmalı tüm bu soruları cevaplayan, çünkü sorulan her sorunun bir cevabı olduğunu bildiğimiz için zihnimizin duvarlarını yıkmayı göze aldık. Çünkü bu cevaplar evet’ler, hayır’lar ya da belki’ler gibi tatmin etmeyen, iz bırakmayan, emeksiz uğraşlar değildir. Bu cevaplar altın ipliklerle dokunmuş, saf yıldız işinden pırıl pırıl gizemlerdir, varlığımızın sebebi ve yokluğumuzun kanıtıdır.
Anlamı olmayana anlam yüklemenin ilk aşaması soru sormaktır ve inan bana aziz dostum bu evrim için de geçerlidir. Evet, evrimimiz, başparmağımız ya da ayakta durmayı öğrenmemizle ilgili değil soru sormayı öğrenmemiz ile alakalıdır. Pandora’nın kutusu açıldığından beri içinden tek bir sembol çıkmıştır o da soru işaretidir. Bu sembolü keşfeden insan daha sonrasında iyilik ve kötülükle alakalı potansiyeline zamanla sahip olmuştur zaten. Bunu çocuklara bakarak anlayabilirsin, hep söylerim “her çocuk bir mucize ihtimalidir” fakat tam tersi olma ihtimali de aynı orandadır. Peki, bu oranları değiştiren nedir? Tabii ki soru işaretleri azizim, soru işaretlerini çocuğun elinden alır ve cevapları onun yerine siz vermeye başlarsanız doğaldır ki o çocuğun en önemli evrimsel avantajını elinden almış olursunuz ve kuvvetle muhtemel kendi ailenizden gördüğünüz bu davranış biçimi ile çocuğun maksimum ulaşabileceği soru işareti sayısı bir elin parmaklarını geçmez.
İşte bu yüzden soru işaretlerinin kıymetini bilmeyen toplumlar, kendilerini cevapların hazır olduğu sistemlere daha yakın hissederler…
Konuklarımızın diğer yazılarına da göz atabilirsiniz.
Bizleri instagram üzerinden de takip edebilirsiniz.
Soru İşaretlerim
