Salkım Söğüt
Yeryüzüne büyük gelen hayallerime uçurtmalarla ulaşmaya çalıştığım zamanlardı. Ne zaman yaz düşse okulun kirli camlarına, salkım söğüdün gölgesinde alırdım soluğu. Bazen bir pilot olur, uçardım dalına kurduğum salıncakta. Bazen de balık tutardım, dallarının suya değdiği bir derenin kenarında… İstisnasız her akşamüstü hem Hagi hem de Ercan Taner olurdum, orta sahasında ineklerin otladığı pastoral sahalarda. Ta ki müezzin bitiş düdüğünü çalana kadar. Ve erik dalından bozma silahlarla kurşuna dizerdim çocukluğumu. O kadar büyüktü ki salkım söğüdün gölgesi, en sonunda yorulur dibine uzanırdım. Onun mavi çiçeklerine hayranlıkla bakar, gür yapraklarının sesinden masallar dinlerdim. Salkım söğüdün gölgesinde bir yaz vardı, bir köy ve bir de çocukluğum.
Bir gün yaprakları döküldü salkım söğüdün, çiçekleri soldu. Henüz sonbahar gelmemişti üstelik. Anladım ki kanser, sonbaharın acımasız kardeşiymiş. Gölgesi kalmayınca salkım söğüdün, ben de gittim gövdesine sarıldım. Gövdesi çürümeye başladı, oyunlara sarıldım. Hayallerim vardı, uçurtmama sarıldım. Uçurtmasına jilet takmış takım elbiseli adamlar gördüm, onlara şaşırdım. Günler yanımdan geçip gitti, bir tek yelkovana sarılamadım. Zaman geçti, ben büyüdüm, salkım söğüt daha da çürüdü. Salkım söğüdün gövdesinde bir acı vardı, bir kanser ve bir de sessizlik.
Sonunda salkım söğüt yıkıldı bir tırpan darbesiyle. O gün toprakta toprak oldu, dilde dua, gözde yaş. Yıllar geçtikçe kulağımda tekrarlayan bir ses oldu, zihnimde canlanan bir fotoğraf. Yeşili arayış oldu, maviye hayranlık oldu, beyaza öfke oldu. Yaprakları defterimin arasında ayraç oldu, çocukluğum anısında özlem. Uçurtmamın ipi kesildi, gökyüzü ilk kez bu kadar uzak oldu. Ne varsa salkım söğüde dair, hepsi birer birer kayboldu. Salkım söğüdün yerinde bir mermer kaldı, bir testi ve birkaç çiçek.
Anneanneme (2008)
Yazarın (Emre Akkol) diğer yazılarına da göz atabilirsiniz.
İnstagram hesabımızı da takip edebilirsiniz.
Salkım Söğüt
