Boşa Çekilen Kürekler
Bir şarkı, bir ay ışığı, bir şey, bir şeyler… Yaşamın bazı noktaları, virgülleri ve çokça üç noktaları… Yarım kalmış hissi gibi… Ya da tükenmemiş, tüketilememiş… Bir şeyler anlatmak istiyorum. Elim gitmiyor. Aklımdan akıp giden cümlelere kızıyorum ve bazen kendimi hiç alışık olmadığım yerlerde buluyorum. İsteklerim diğerleriyle aynı değil. Ne istediğimi biliyor muyum, o da muamma… Çabalamak da bir süre sonra işkenceye dönüşüyor. Düşüneceğim çok şey var. Üstesinden geleceğim şeyleri bile çekemiyorum. İnsanı tanıyorum. Biliyorum insanın içinden kayıp giden şeylerin hayra alamet şeyler olmadığını ve insan için çabalamanın boşa olduğunu…
Kolaya kaçmak, basite indirgemek, kestirme bir yol bulup aradan sıyrılmak istiyorum. Kabullenemiyorum. İçime sindiremediğim şeyler içimde birikirken, ufak ufak gülümsüyorum çevreme. Yüzümde beliren çizgiler, bir yolunu bulup derinleşiyor. Gözlerimden kayıp gidemeyen yaşlarsa yükümü ıslatıyor. Bir cesaret bulup yumruk sallıyorum boşluğa. Ama boşluktakiler, henüz yumruğumu sıkmadan kirli hesaplarla çözüyorlar hareketimi. Yumruğum boşa gidiyor. İşte o an gücüm tükeniyor. Gücümün tükenmesini kabullenemiyorum. Çünkü güçsüz kalınca tüm suçlar üstüme kalıyor ve gerçek suçlular yaşamlarına devam ediyor. Ben yeni bir hapishane keşfediyorum içimde. Sonra Selim’i düşünüyorum. Onca yıldır satır aralarında kurmayı düşlediği yaşamı bir türlü kuramamasının sebebinin ben olduğumu biliyorum. Doktor Hikmet geliyor aklıma. Deniz’i kötü düşüncelerinden uzaklaştırabilecek mi diye için için merak ediyorum. Deniz de kızıyordur bana… Bir adaya bıraktım onu da… Ne olacak bu işin sonu belli değil! Adadakiler de sinir olmuştur çoktan. Deli deli konuşup deli ediyordur onları da…
Bitmemiş işler, bitmemiş hayaller, bitmemiş cümleler… Bir özet geçsem yaşamıma dair, en iyi kelimedir: bitmemiş… Sanırım insanları tanıdıkça, bir şeyleri bitirmek zor oluyor. Hayat başlı başına bir karmaşa zaten. Herkesin dertleri, düşünceleri, özlemleri var. Herkes bir yerinden tutuyor. Elimizde bir şeyin kalması belki de bir mucize. Mucizeler de her zaman olmuyor.
Herkes yetişemiyor. Çıkış yolları kimi zaman ne yaparsan yap kilitli oluyor ve elinde yanlış da olsa bir tane bile anahtar olmuyor. Dönüp duran ezginin kime ait olduğunu bilmiyorum. “Yeditepe İstanbul” müdavimlerinin aşina olduğu bir hüzün… Tutarsız, şanssız hayatların marşı belki de…
Anlamımı yitirdim mi diye düşünüyorum. Hikâyeler yazmak yaşadıkça güçleşiyor mu yoksa? Karışmak istemiyorum hiçbir şeye ve her şeyin içinde olmak istiyorum… Tam bu an bir şiir düştü dibime… Hanidir düşmemişti, ey güzelim sümbülle teber…
Şah
Bir çağ yıkılırken insanlar,
birbirlerinden habersiz
Evlerinde mutsuzca bekliyorlardı…
Bir çığ düştü şehre,
Dağıldı düş…
Ve şah bir gün öldü!
Saray soytarıları,
vezirler ve paşalar
Derdine düştü yarınların…
Bir çağ yıkıldı,
Bir şah doğdu yeniden…
Padişahım çok yaşasın!
Huzur buldu mutsuzluk…
Bilmiyorum belki de şımarıklık yaptığım… Belki de aylaklık ediyorum. Ama güzel yaşamıyoruz. Güzel şeyler sanki çok uzak bir yerlerde kaldı. Zaman, bu kadar uzun süre takılı kalır mı? Hiç olmamıştı… Hepimizin yüzüne yapışan hüznü ne değiştirir, ne düzeltir bizi? Okumak mı, yazmak mı? Konuşmak mı, kaçmak mı? Ne çözümdür derdimize… Huzur bulmasın artık mutsuzluk, bir şah daha doğmasın… Mutlu bir yusufçuk havalansın gökyüzüne, mutluluk saçsın… Nasıl diye sormayın… Çünkü bilmiyorum… Bildiklerimi de unutuyorum… Belki de bizden öncekiler gibi bizler de, sonrakilere bırakacağız bu görevi… “Biz görmedik, sen görürsün yavrum” diyeceğiz. Ama neden böyle oluyor, neden değiştiremiyoruz bilemiyorum. Bilemediğim bu kadar çok şey olunca da hiçbir şey yapasım gelmiyor. Günler -pandemiyle de birlikte- koşar adım geçiyor… Yetişememekten sanırım tüm bu yorgunluk. Boşa kürek çekmekten…
Yazarın (KorsanKalem) diğer yazılarına da göz atabilirsiniz. (Boşa Çekilen Kürekler)
İnstagram hesabımızı da takip edebilirsiniz.
