Peki ya elleri mi?
Bilgisayara atılan bir kaç yumruk, en lazım olduğu anda kendini güncelleştirmeye çalışan Windows’a bir kaç küfür sonra.
Babam bana kızgın. Annem bana kızgın. Bende bana kızgınım. Hatta duvarıma yapışmış ölü örümcek bile bana kızgın. Akıllarda; ”Ne olacak lan bu kız?” Anneannem öğretmen olmamı istiyor. Dayım ”Neden bu kadar tembelsin?” diyor. Ben nedenini anksiyete krizlerine atıyorum. Bordırlaynlığıma. Sürekli ölümden başka kaçış yolu bulamama atıyorum. Ne kadar berbat bir insan oldum çıktım bu sene diyorum. Hem de en berbatından.
Adam dünyayı kurtarmaya giderken ardından, ”Ben de geleyim mi?” diyorum. ”Sende o göt yok.” diyor. Diğer adama, ”Benden bir bok olmaz.” diyorum. ”Yeteneklisin lan.” diyor. ”Yetenek ne işe yarar çalışmadan?” diyor bilirkişi. Daha ”bilirkişi” ayrı mı birleşik mi yazılır onu bilmiyorum. Hani dünyayı kurtarıyordum ben? Gerçekten, ya ben?
Bilgisayarın klavyesine göz yaşı damlıyor. Islak ıslak harflere basıyorum. Anksiyete peşimi bırakmayacak bir bela, biliyorum. Ama onunla yaşamayı öğrenmem gerekiyor. her krizde yatıp uyuduğum için bu haldeyim. kasım ya da aralık gibi kendi buhranlarıma yenik düşüyorum. Oyundan çıkıyorum. Kendi kendine yeniliyorum. Saçlarımı boyuyorum, kesiyorum, çok kilo alıyorum, başladığım öyküleri bırakıyorum. Kendine o kadar çok hakaret ediyorum ki kendi kendimin cezalandırıcısı oluyorum. merkezinde kendim olan kendimden oluşan bir hapishanede kalıyorum. Yaz geliyor. Yine çıkamıyorum. Anlıyorum, kendim tarafından müebbete çarptırılıyorum.
Saçlarımı maviye boyatmak istediği bir akşam herkesi bana kızmış halde buluyorum. En çokta kendi kızgınlığım beni üzüyor. Bağırıyor içimdeki biri diğerine, ”kendinle başa çıkmayı neden bu kadar erteledin?” diye. Neden öğrenmedin karanlık tarafımla yaşamayı?
Beyaz tarafımın en sevdiği söz aklıma geliyor bugün: ”Her insanın içinde kendini iyileştirecek güç vardır.” Bu sözü elimde olsa her yazımda kullanırım. hatta bir kaç yazıda da geçiyor. Ama bugün her seferinden daha çok ihtiyacım var. Yazmayı seviyor, ellerime bakıyorum. Anksiyete beynimi durduracak kadar güçlü, peki ya ellerimi?
Son cümlesini yazarken delete tuşuna okkalı bir dalga düşüyor. Hayatta tesadüflere inanmayan bir kadın olarak diyorum; bu, beyaz ve siyahın değil, benim hikayem. Tüm sayfaları silip, griye boyayacağım.
Bu yazı, umutsuzluğa düştüğüm her an için yazılmış olup, gerektiğinde tekrar tekrar yüzüme vurulacaktır.
Konuklarımızın diğer yazılarına da göz atabilirsiniz.
Korsan Edebiyat’ı instagram üzerinden de takip edebilirsiniz.
Haftalık bültenimize ücretsiz abone olup gelişmelerden haberdar olabilirsiniz.
– Peki ya elleri mi?
