Nereli Bu Hisler ?

Nereli Bu Hisler ?

İnsanlar neler neler yaşar, ama bazen yaşadığından bihaberdir. Aldığı nefes sadece somutluk ifade ederken ruhu başkalaşır kendinden. Gelişigüzel yaşıyordur, ama haberi yoktur işte bundan. Hayatı mezar kokuyordur, ama hâlâ atan bir canı vardır hayatta sıkışan. Çok şey yaşar ve görür. Gördüklerini unutmak ister çoğu zaman. Zira hep pişmanlık tutuyordur onun elini. Bırakmıyordur keşkelerin kucağındayken. Bakıp büyütüyorlardır kusurlarını. Ama sen yaşıyorum diyorsundur. Yaşamak diyorlardır buna da. Sen söyle, yaşamak bu muydu sence?

Eriyorlar günden güne. Bakamıyorlar aynalara. Duvarlara rutubetli bir cevap borçlular hep. Borç birikiyor loş odalarda. Duvarların takati yok sıcak sohbetlere. Yıkıyor samimiyetini, sıkıştırıyor ömrünü adeta bir odada. Nefesin genzinde tıkanıyor sanki. Adımların yalvarıyor sana. Ve kıpırdayamıyor hayatın. Seçimlerinin renginin solmasına, içinde bitmeyen sonbahar sebep. Sararıyor alın yazın. Parçalıyor ihtiyaçlarını. İsteklerine heves etmene zaman bile yok. Bir ezan eşlik eder üzerine serpilecek olan toprağa. Toprağın yükü yeter keşkelerinle vedalaşmaya.

Bir bıkkınlık masalı anlatılıyor içinde. Ekolardan yoruldu gönlünün koridorları. Çarpan her seste nefes almak çekilmez oluyor. Tepkisizleşiyorsun zamanla, hissizleşiyorsun. Yapmak istediklerin neyse de hayallerini bile umursamaz hale geliyorsun. Bugününün canına kıyarak geleceğinin de rotasını çizmiş oluyorsun. Kısa bir çizgide bitmiş oluyor her şey. Bir anda değişiyor bakışlar. Bir anda başkalaşan bir dünyadasın. Bir anda başkasın… Kendine başka, başkalarına bambaşkasın. Senin için hâlâ bir umut varken, hayallerini sırtlanmış gidiyorken, gerçeklerin sana taktığı çelmeye sitem kusuyorsun. Hayat sana “Ben kolay değilim!” haykırışındayken sen bütün bu zorluklara susuyorsun. Çok güzel susuyorsun… Çok gürültülü susuyorsun…

Susmaya devam et insan. Toprak kokan ömrünü, yalnızlığını, aldığın dersleri, kendine verdiğin öğütleri, yanağında hicreti bitmek bilmeyen gözyaşlarını heba etmekse amacın bu riyakâr yaşamda, susmaya devam et. Sen yerinde susmak nedir bilmiyorsan, bil ki hüsrandasın. Bir adabı vardır suskunluğun. Herkesin yüzüne susulmaz öyle gelişigüzel. Gözlerine damlayan her gece kaldıramaz susmalarını. Bir yeri varken susuşların, sen güneşli günde şemsiye arayışında gibisin. Sen gündüzleri kendine şefkat biriktirirken, her gece de benliğinin katili gibisin. Senin yaptığın hayatını yaşamayı bilmemek değil de hayatına hendekler kazmak gibi. Yeteceğini bilsem kendine gel derim sana. Daha fazlası gerek, kendine acıman gerek. Bu noksan hayatı virgüllerce yaşaman, atacağın son noktanın yanına bir tebessüm sığdırman gerek.

Sitemizdeki diğer yazılara de göz atabilirsiniz.

Bizleri instagram üzerinden de takip edebilirsiniz.

Nereli Bu Hisler ?