Kaybetme Enstitüsü
Güneşi hissediyorum grilere arkamı dönerken
Sonsuzluğa veda etmek gibi zor geliyor,
Yine de sarılıyorum ölümün yeni renklerine.
Belki seviyorum bu orospu ruhun mavisini,
Belki lanet ediyorum.
Ama o sarıyor, sarmalıyor,
Ona bir türlü ihanet edemiyorum…
Güneşi hissediyorum geçerken kıyıya uzak diyarlardan,
Duyuyorum martıların o yeşil sözlerini.
Alay ediyorlar benliklerin dünyasıyla,
Alay ediyorlar sen&ben kavgalarıyla.
Yine hissediyorum güneşi direnirken uçuşan zamana
Bir yandan tokuşturulan kadeh sesleri
Diğer yandan nahoş kokulu karanfiller…
İlle de ben diyor ölüm
Geçen saniyelere haykırarak.
İlle de bastırıyor onların çığlıklarını…
İçime bir dert çöküyor yapamadıklarımın özlemiyle,
Duruyorum, susuyorum,
Son kezmişçesine içime çekiyorum tüm geçmişi…
Kapatıyorum gözlerimi, yaşanılmamışlıklarla dolu dünyama
Kopartıyorum son sayfasını bitirilmemiş kitabın
Son vedamı sunuyorum ilk kez selamlarken yeni diyarları,
Güneşi hissediyorum son kez,
Yeni dakikaların ilk karanlığında.
Sitemizdeki diğer şiirlere de göz atabilirsiniz.
Korsan Edebiyat’ı instagram üzerinden de takip edebilirsiniz.
Haftalık bültenimize ücretsiz abone olup gelişmelerden haberdar olabilirsiniz.
– Kaybetme Enstitüsü
i ç ö m n b v c z e r t y u u y t r e d f v c b n m ö ç l l k k ı o p n b v f r t l l o o p ş m n b v c z a l o ş ş p p
