Koyu Renklerde Yorgun Kederler

Kimseye söyleme yaralarımızı
başka kimseye
yoksa seni;
en sevdiğin kargalara atarım
biliyorum,
biz Tanrının iyi çocuklarıyız

Hiç hoşuma gitmiyor küle dönmüş çiçekleri seyretmek
oysa ilk bakışta ne kadar renkliydiler
zamansız bir bakış
kaptı elimi kolumu
içimin avlusuna bakan ışıltılı bir pencereydim ben
yürüdüğüm yerlerde hava vardı
güneşe boğardım yüreğimi
tıpkı bu akşam;
gülüşleriyle güneş doğuran çocuklar gibi

Tepeden bakıyor zaman
yüzümün çizgileri gergin
iki ayrı kordona bağlanmış varlığım
orası benim
kendini bulması için özgür bıraktım
kayıp taşları bulmalıydı
ilahi bir dişil;
aramak için yeterince iyi bir sebepti
işte orada duruyordu bir gemici
çektiği bütün fotoğraflardan tanıyorum hikayesini
bir denizci yüzü

“Nabzımın kulakları”
gençliğimin dümenini tutuyordu
ve tanıştığım Tanrılarla müşerref oluyordum
son zamanlarda kaba tahtaların üzerinde oturuyorum
bazen kaskatıyım!
bazen bir serçe kadar ürkek
hayat diyorum;
ısınırken işlediğim konulara
siyah saçlarımı boyayıp omzumdan bakıyorum

Tanrılarda yaralanıyormuş
bunu düşünürken buldum kendimi
anlatacak ne vardı ki susmaktan başka
acımasızlıklar, pis alaylar, sevimsiz mizah anlayışları
payıma düşen birer zehirdi bunlar
çatlak sesime şiirler damıtıyorum
çıplak toprakların yağmuru bekleyişi gibi

Yazarın (luvima) diğer yazılarına da göz atabilirsiniz.

Koyu Renklerde