Aile
- Sevdiğiniz bir aile geleneğini ve bu gelenekle ilgili hatırladığınız bir anınızı kaleme alın.
Mayıs ayı yazı egzersizlerine bakıp hangisini seçeceğime karar vermeye çalışırken sanırım şu an hâlâ hayatımda etkisini devam ettiren seçeneği buldu gözlerim: Aile.
Gelenek dedikleri her neyse, işte ben onu pek sevemedim hiçbir zaman. Ne bu tanıma bağlı yaşadım ne de geleneklere uymak ya da uymamak umurumda oldu. Ama işin içine bu dünyayı anlamlı kılan tek şey, sevgi girdiğinde gelenek denen ucube bile benim için güzelleşebilir. İnsan ilişkileri çok acayip. Ama ben içinde samimi duygular ve sevgi barındıran her türlü insan ilişkisine varım. Bunların başında da aile geliyor. Benim için aile, her koşulda herkesin herkesi sevdiği ve yardım etmeye çalıştığı bir ilişkiler bütünü. Kavgasız gürültüsüz demiyorum. İnsanın olduğu her yerde kavga da olur gürültü de. Ama sevginin olduğu yerde bunlar da aşılır.
Eskiden, yani kendimi bildim bileli anne tarafım olan ailemle toplu buluşmalarımız olurdu. Yemekler, piknikler, iftarlar, kahvaltılar… Herkes birbiriyle görüşebilmek için bahane yaratırdı sanki. Tabii ben küçüktüm ve herkes daha gençti. Yaşamayı daha çok seviyorlardı. Bu buluşmaları çok severdim. Büyük kahkahalar atılırdı, annem öyle komikti ki annemi orada bırakasım gelirdi. Hele anneannem Boşnak olduğu için daha da farklı bir ortamdı. Yengemle durup dururken Boşnakça konuşmaya başlardı mesela, ne konuştuklarını sadece ikisi bilirdi. İnanılmaz bir ayrıcalık. Yemekler keza, onlar da farklı olurdu. Boşnak Mantısı her bayramda sabit menüydü ve torunları Boşnak Mantısı diyemediği için anneannem onu bize köfteli börek diye öğretmişti. Şimdi yirmili yaşlarımın sonunu sürerken, çok şey değişti ama Boşnak Mantısı hâlâ Köfteli Börek…
İnsanlar değişiyor, şehirler, duygular her şey değişiyor. Ama ben küçükken sevdiğim bu ortamın, insanların benim için hep aynı kalmasını ve hiç hayal kırıklığına uğramamayı isterdim. Ben hâlâ orada sessizce oturan ve onları izleyip gülümseyen kız çocuğuyum, ama onlar artık o yaşamayı seven iyi insanlar değiller.
Yazarın (Tuğçe Çelebi) diğer yazılarına da göz atabilirsiniz.
Bizleri instagram üzerinden de takip edebilirsiniz.
————————————Editör Notları——————————————–
İkinci paragrafta çokça “ama” ile başlayan cümle kullanarak okuyucu açısından yorucu bir metin kurmuşsun. Bu tarz tekrarları azaltmanı öneririm.
“Eskiden, yani kendimi bildim bileli anne tarafım olan ailemle toplu buluşmalarımız olurdu. “ Bu cümle daha basit bir şekilde üretilebilirdi diye düşünüyorum. Mesela, “Kendimi bildim bileli akrabalarımla toplu buluşmalarımız olurdu.” gibi…
“Hele anneannem Boşnak olduğu için daha da farklı bir ortamdı.” Burada da cümle bizi tatmin etmiyor. Eksik bir yapı var gibi… Devamında gelen “Yengemle durup dururken Boşnakça konuşmaya başlardı mesela, ne konuştuklarını sadece ikisi bilirdi. İnanılmaz bir ayrıcalık.” cümlesiyle de uyumsuzluk devam etmiş gibi geliyor bana. Ben bu cümleleri “Anneannemin Boşnak oluşu ve yengemle aralarında yaptıkları Boşnakça konuşmaları çok farklı bir ortam yaratırdı. Ne konuştuklarını onlar dışında kimsenin anlamamasını inanılmaz bir ayrıcalık olarak görürdüm.” şeklinde ya da buna benzer bir yapıda ortaya koyman bana göre daha güzel olacaktır.
Kısa ve öz bir metinle önce geçmişe gidişin ve hemen ardından bugünle yüzleşmeni çok iyi bir şekilde yansıtmışsın. Ellerine sağlık…
Aile
