Yabancı
Akşamüstüne doğru. Ufak bir sarsıntı. Yer ayaklarımdan kayıyor. Çok üstteyim ben, zirvede. Ağaçlar sallandı aniden kasırga çıktı. Seni gördüm. Hâlâ karşımdasın, hoş karşımda olmasan da görürüm seni. Işık hızıyla aşağı düşüyorum. Tutar zannettim, çoktan bırakmışsın beni. Elimizdeki halatmış sandım. İpmiş o, iğne deliğinden geçen ip gibi incecik… Çekince hemen geldi elime. Öyle gevşekmiş ki elinde.
Sana on ışık yılı uzaktayım, çok yabancı… Yollarımız denkleşmiş ama ben sana hiç kavuşmamışım zaten. Bu hayal kırıklığı karnıma tatlı bir ağrı bırakıyor. Sonra, sonra. Bağır, çağır diyorsun. Ellerini havaya açıyorsun, iki yana. Bağırıyorsun, haykırıyorsun. Sessizlik oluyor. Bu sessizliğe şaşakalıyor, bakakalıyorsun. Şok oluyorsun. Yabancısın sen. Herkes kadar, herkes gibi…
Koca bir eksikliğe düşüyorduk. Bir de bunu lütuf olarak görüyorduk. “Teşekkür ederim eksiklik, teşekkür ederiz yabancı.” Anlayamıyordum. Hissetmedikleri gibi davranırken hissileşmişti insan. Kimi seviyorum dediklerini unutmuşlardı. Cuma gününün suçu yoktu. Ne sabahının ne akşamının…
Ne olduysa ya başında oldu ayların ya sonunda. Ne çizgisi, ne duruşu, ne karakteri, ne kişiliği, ne karakteri vardı sevmenin. Sevmek yalnızca sevmekti. Ne akıllı işiydi ne mantık. Hepsini siliyordun. Böyle düşünenlerse hiç sevmemişlerdi. Koca bir sessizliğe, bilmezliğe düşüyordum.
Sen yabancısın, yabancıydın. Yüzün hiç tanıdık değil bu defa. Yüzün, ellerin, gözlerin… Karanlıkta kalıyorsun. Karanlığı seviyorsun. Karanlıkta oldukça “aydınlığı” öğreniyorsun. Aynaya bakıyorsun ıslak kirpiklerinin bu kadar gür olmasına şaşırıyorsun…
Konuklarımızın diğer yazılarına da göz atabilirsiniz.
Bizleri instagram üzerinden de takip edebilirsiniz.
Yabancı
