20.46
İnsanın hayatında bir şey kırılıyor ve sonra domino etkisi, bir daha hiçbir şey asla eskisi gibi olmuyor. Hayat akıyor, zaman geçiyor, çok yeni çok geç sözleri, herkesin her şeyle ilgili bir fikri var. Tanıdığını sananlar, fikri dahi olmayanlar… Adapte olmaya çalışıyorsun, olamıyorsun. Hiçbir şeye ait olamıyorsun, çünkü olmamayı öğretiyorlar. Düzelir diyorsun bugün yarın. Gelecek güzelleşir, güzelleşmeme ihtimali var mı, hayat bu, bu böyledir. Yara iyileşir, tomurcuk çiçek açar, yavru köpek büyür birinin en yakın dostu olur, zamanın döngüsüdür. Uzun süren fırtınanın bile bir sonu var, güneş çıkıyor ardından diyorsun. Çıkmıyor… Geçiyor, öylece geçiyor. Ama geçen tek şey yarın gelmez dediğin her gecenin sabahıyla zaman oluyor. Zaman o kadar hızlı geçince; madem öylece geçip gidiyor bari doldurayım bir şeylerle diyorsun. Neyle doldurursan doldur istediğini hayattan alamıyorsun, için dolmuyor, içinde aç kalan yer… Meşenin suya olan açlığını menekşenin suyuyla doyuramıyorsun. Anladım… Ağlamak çözüm değil, anlamak zaten değilmiş. Kendini tanımak desen bir işe yaramıyor, tanıya tanıya nereye kadar. Ha bir de kendini tanıdıkça insanların seni tanıyabilme kapasitesi azalıyor. Neden ona da çok kafa yordum, yordukça yoruldum, onu da hiç anlamadım. Sanırım bıraktım ben bir şey-lerin ucunu. Hayatımı 20.46’da girdiğim Beşiktaş İskelesi gibi hissediyorum. O gitti, ben baktım. Bakmaya devam ediyorum. Tam olarak bu…
Sitemizdeki diğer denemelere de göz atabilirsiniz.
Korsan Edebiyat’ı instagram üzerinden de takip edebilirsiniz.
20.46
