Kayıp Gözlük
Saat 5.29, uyanma sebebim biraz garip. Bundan 33 dakika önce evde kaybettiği eşyasını bilinçsizce aramaya başladı, tüm ev halkını feryatlarıyla ayağa dikti böylece ve buna ben de dâhildim.
Uyanınca açık pencerenin beni nasıl üşüttüğünü fark ettim. Yorgunluktan üstüme çekemeden uyuduğum ve uyandığımda üstümde olmayan yorganımın suçu sanırım bu.
Biraz sonra ben de aramaya başladım kaybolan gözlüğünü, kaybolan bir şeyin içinizde oluşturduğu o alevli tedirginliği hatırlayın. Benim eşyam olmamasına rağmen, tedirginliğini taşıdım.
Ve fark ettim ki kaybetmek biraz ağır sanki her açıdan kaybetmek, belki de en çok dönüm noktasını barındırır içimizde. Kaybettiğimiz şeyler üzerine şekillendirmişizdir hayatımızı.
Dolandırıldın, paranı kaybettin, hayatın alt üst oldu.
Sevdiğin öldü, yakınını kaybettin, hayatın alt üst oldu.
Patronun kovdu, işini kaybettin, hayatın alt üst oldu.
Sevgilin ayrıldı, aşkı kaybettin, hayatın alt üst oldu.
Yangın çıktı, evini kaybettin, hayatın alt üst oldu.
Şans getiren eşyanı kaybettin, hayatın alt üst oldu.
Sonuçta kaybettin ve hayatının alt üst olduğuna inandın, kendini de kaybetmeye başladın.
Saat 5:43, aradığını bulamadan uyudu, sabah tekrar dener belki, ama bu gece onu yıprattı…
Neyini kaybettiysen o kadar yıprandın, hatırla. Ben hatırlıyorum.
Sonunda kendim nasıl da yandım, pencerem hâlâ açık oysaki. Lakin üstüme yorganımı çektim belki tatlı bir serinlik, sabahın ışığıyla kaybettiklerimizi çıkartır ortaya. Umudumu kaybetmemişim herhâlde ama sabaha uyanma umudum olsun ister miydim bilmiyorum.
Saat 5:51, ne akrep ne yelkovan dur durak bilmiyor, esnediğim için gözümden akan yaştan da habersizler. Tabi hatırladığım onca anıdan da…
Onun kaybettiği sadece gözlüğüydü, 12 yaşındayken gerçekten önemli bir eşyadır belki. Üzülüyor.
Kendime bakıyorum da var da var, keşke tek gözlüğüm kaybolsaydı. Gerçi ona da üzülürdük değil mi?
Yazarın (Feza) diğer yazılarını da okuyabilirsiniz.
İnstagram hesabımızı da takip edebilirsiniz.
Kayıp Gözlük
