Kadınlar İnsandır, Biz İnsanoğlu
22 yıllık evliliğin sonunda karşımda 42 yaşına gelmiş bir kadın vardı. Küçük bir hesapla 20 yaşında evlendiğini saptamak kolaydı benim için, bunu hiç ondan duymamış olsam bile. Ne zaman evlilik muhabbeti dönse “16-17 yaşlarımda evlendirildim ben” der. 20 yaşında evlendiğinin farkında değil mi gerçekten diye düşünürdüm, inmemişim daha derinine. Şimdilerde anlıyorum; 16 yaşındaydı o kendi içinde, 20 yaşına ve sonrasına böylesine hızlı gelmenin, her yaşı olması gerektiği gibi yaşamamanın sitemi vardı cümlelerinde.
Yıllar unutturacaktı çoğu şeyi, 3 çocuk doğurup büyütecekti.
Başka hayatlara kendini bu kadar adamak başkalaştırıyor insanı kendi hayatına. Başkalaşacaktı insan, o başkalaştıkça yaşayacaktı insanoğlu yan gelip yatarak.
Sorularımın üstünde diretmemin sebebi kendi tercihlerinin gerçekten kendisine ait olup olmadığını merak etmemdendi. Hayata tutunma sebebinin çocukları olduğunu söylüyor, bizden önce ne yaptığına ve nasıl yaşadığına anlam veremiyordu. Bu öğretildi mi sana dedim, ailesinden veya herhangi birinden böyle bir konuda direktif almadığını söyledi. Her şey gelişigüzel gerçekleşmişti onun için; “kadının doğasında var” olgusu dile getirilmeden ince ince işlenmiş, hayata geçirilmiş ve büyük toplumlarca kabul edilmişti zaten o doğmadan önce. O doğdu içine bunların, içinden geldiğini zannetti.
Tam da şu an, ben bunları içerideki odada kaleme dökerken çay getirdi yanıma, en sevdiğim tatlıyı da yapmıştı beni sevindirmek adına; buydu onun için mutluluk, tam olarak ona ait olup olmadığını kestiremediğim… Ki bununla ilgili de bir sıkıntım yok doğruyu söylemek gerekirse.
Düşünceli bir yapısı vardı, insana insan gibi davranırdı; ondan aldığım en güzel şeydi. Kendi kendime öğrendiğim ve ondan pek görmediğim, sorunları doğuran şey; kendini düşünmemekti.
Sitemizdeki diğer öykülere de göz atabilirsiniz.
Bizleri instagram üzerinden de takip edebilirsiniz.
Kadınlar İnsandır, Biz İnsanoğlu
