Edebiyat Yapma!

Edebiyat Yapma!

4 Şubat’ta çocukluk arkadaşım, her karışı çocukluğum olan caddeden bir cenaze arabasıyla son kez geçti. O yeşil hiç bu kadar kazınmamıştı aklıma. Gidişini; başımın, bakışlarımın bütün sinir hücrelerimden bağımsız, o gidişi takip edişini hiç unutmayacağım gibi görünüyor.

Pazar sabahını hatırlamıyorum. Şubat’ın beşini yani. Akşamıysa hayal meyal kaldı aklımda. Korsan Edebiyat’ın aylık toplantısı vardı. Heyecanımız vardı. Umudumuz vardı. Planlarımız vardı. Bir ekranın arkasında bile olsa, gülümseyen hayata, bir yüz görmekten aldığımız gücümüz vardı.

Bugünse bir 6 Şubat sabahı var aklımda, canlı. Erken bir saatte, odama gelip annem, kaç yaşında olursa olsun onu çocuklaştıran, hüzünlü ve çaresiz ifadesiyle, “Deprem olmuş,” dedi. Mimiklerimi, ona karşılık ne söylediğimi hatırlamıyorum. İçim konuşmaya başlamıştı çünkü. Benim içim, hep daha sesli oldu zaten hayatım boyunca.

Olur, burası deprem ülkesi. Nerede olmuş? Binalar… Ölenler… Kalanlar… Belli ki İstanbul hâlâ ayakta.

Ne kadar açık olmasına çabalasak da odaklarımız kıt ne yazık ki. İstanbul’da doğmuş ve dönüp dolaşacağı başka bir köyü olmayan biri olarak… İstanbul kalıyor insanın kursağında. Hatay, Maraş, … İsimlerini bilmediğim semtleri, sığmıyor çünkü insanın içine. Rakamlar büyük; hayaller, hatıralar, insan, rakamlardan daha büyük.

Acının, öfkenin… Ama her şeye rağmen umudun haddi hesabı yok bu ülkede. Her kötüye karşı bir iyisi, her kötülüğe karşı bir iyiliği var bu ülkenin. Biz ki yıkılan umutlardan var edilen bir umuduz. Cumhuriyetimizin adı bu.

“Edebiyat insandır,” diyor hocam bir yazısında. “İnsan olan herkesin işidir,” edebiyat. “Gündelik hayatımız içinde de örneğin kartvizitlerimizdeki unvanların hakkını verebilmek adına da edebiyat gereklidir. Pascal bilmeden iyi bir matematikçi olamayız, Hayyam bilmeden bir öğretmen ya da Hugo bilmeden iyi bir siyasi tarihçi. O zaman o pek sevdiğimiz sloganın aksine herkes ‘Edebiyat yapmalıdır,” bence. Çünkü konuşmak için edebiyat gerekir, anlamak için edebiyat gerekir, anlatmak için edebiyat gerekir, âşık olmak için edebiyat gerekir, kavga etmek için edebiyat gerekir. Öyleyse herkes edebiyat yapmalıdır. Edebiyat herkesin cebinde olmalıdır.”

Otuz bir yaşındayım ve kitap okumayı bildiğim kadar sürahiden suyu bir bardağa dökmeden doldurmayı bilmiyorum. Bu büyük bir eksiklik. Ama benim gerçeğim. Ben acı çekmenin de mutlu olmanın da yaşamın da ölümün de insan olmanın da edebiyattan bağımsız olduğu bir dünyayı (belki de ne yazık ki) tanımıyorum.

Dünyayı herhangi bir güzellik değil özümsediğimiz bir güzellik kurtaracak. Dünyanın burada ifade ettiği insanın kendisi diyebiliriz. Edebiyat güzeldir. Fikriyle, karşıt fikriyle, edebiyat bizizdir. Dolayısıyla hâlâ bir nefesimiz varsa soluduğumuz (ama acıtan, ama yorgun), edebiyat yapmamız gereklidir.

Yolların her biri çökene kadar, bilhassa daha dayanıklı, yeni yollar inşa edebilmek adına yürümekten başka çaremiz yok. Öylece kalmak çünkü, zaten öleceğiz diye, karşımızdan son sürat gelen arabaya doğru göz göre göre yürümekten farksız. Vazgeçmeyelim adım atmaktan. Ama yeni yollar için. Unutmadan. Ve daha sağlam.

23.02.2023

Yazarın (eceeskiköy) diğer yazılarına da göz atabilirsiniz.

Korsan Edebiyat’ı instagram üzerinden de takip edebilirsiniz.

Haftalık bültenimize ücretsiz abone olup gelişmelerden haberdar olabilirsiniz.

– Edebiyat Yapma!