An
Yere bakarak yürüyordu. Hiçbir işi yoktu ama çok yoğundu. Düşünüyor, durmadan düşünüyordu. Birden durdu. Nereye gidiyordu? Sonra devam etti yoluna. Yağmur yeni durmuştu. Toprak kokusu geliyordu ona. Etrafına göz gezdirdi: kocaman ağaçlar, birbirinden güzel çiçekler vardı. Tek tük insan yürüyordu onunla beraber. Kimi kendiyle aynı yönde, kimiyse onun geldiği yöne doğru yürüyordu…
“Hayatımda ne değişti? Bundan sonraki hayatım nasıl olacak? Nasıl davranacağım insanlara? Onlarla nasıl konuşacağım? Her şey bir anda nasıl değişti? Ben anlam veremeden zaman nasıl beni buraya getirdi? Bir oyun muydu yoksa her şey. Birileri benimle alay mı ediyor yoksa? Nasıl çıkacağım bu işin içinden? Nasıl? Nasıl? …” Savaşıyordu kendisiyle. Bazen öyle anlar oluyordu ki kendisini öldürecek duruma geliyordu. Çıkamıyordu bir türlü işin içinden. Uyuyamıyor, çoğu zaman iştahı kaçıp yemek yiyemiyor, zevk almıyordu artık yaşamaktan.
İnsanlara bakıyordu. Acaba nasıl yaşıyorlar, mutlular mı, yoksa çok büyük dertleri mi var? Bu yağmurlu günde neden dışarıdaydılar? Hele bazıları küçük çocuklarıyla ne arıyorlardı buralarda? Düşünüyor, kendi içinde cevaplıyordu sorularını. Bazen öyle cevaplar buluyordu ki kendisi bile şaşırıyordu. Gülüyordu hâline. Sonra yine onlardan sıyrılıp kendi dünyasına döndü…
Delirmekten korkuyordu. Haftalardır kurtulamıyordu düşüncelerinden. Bazen söküp atmak istiyor bazen çözüm bulmak istiyordu. Neydi onu böyle bitiren? Ona bu acıyı veren neydi? Neden huzursuzdu? Huzuru nerede bulacaktı? Her şey üstüne geliyordu, kemikleri kırılırcasına sıkıyordu onu.
Karşıdan gelenlere baktı. Bebek arabasında küçük bir kız çocuğu, onun arabasını süren (muhtemelen) babası ve çevresini izleyen bir anne ilerliyordu ona doğru. Önce adama sonra kadına baktı. En sonra kız çocuğuna. İyice yaklaştılar, aynı noktadaydılar. Küçük, kendisine bakan gözlere baktı. Gülümsedi ona. Zaman durdu o an. Çocuğun gözlerine baktı; ışıl ışıldı gözleri. O da gülümsedi sonra. Geçip gittiler yanından, o da devam etti yoluna.
Eğer her şeyin anlamının o küçük kız çocuğunun gülümsemesinde saklı olduğunu bilseydi, acıları son bulurdu…
Sitemizdeki diğer öykülere de göz atabilirsiniz.
Bizleri instagram üzerinden de takip edebilirsiniz.
An
