Adı Yenik
-Ressam dünyayı griye boyamış. Neden böyle bir şey yaptı bilmiyorum. Bu rengarenk dünya neden griye boyanır ki?
-Doğrusu bu da ondan… Belki başka boyası kalmamıştır. Ya da gerçeği görmüştür ressam…
-Nasıl doğrusu? Baksana şu ağaçlara, denize, toprağa… Ellerine bak, gri mi sence?
-Aynada gözlerine bak. Durmadan bak. Hiç kesme bakmayı. Çocukluğunu, yalanlarını, gizlerini düşün. Bak gör, grileşecek her şey! En önce sen grileşeceksin. Bu dünya bir hikaye. Bir yalan. Bir an…
-Çok karamsarsın sen! Yazılarında da var bu karamsarlık! Tanıyor musun o ressamı yoksa?
-Gri çizdiyse eğer, tanışıyoruzdur.
-Neden bu keder?
-Mutluluk diye bir şey yoktur! Mutluluk, biz insanların uydurduğu bir yalandır sadece. Görmemek üzere kurarız hayatımızı. Körlük, mutluluğun ön koşuludur. Oysa gerçek körler, kalpleriyle görürler. Biz kalbimizi de körelttik. Şimdi rengarenk tablolarla süslüyoruz duvarlarımızı. Oysa duvar soğuktur. Duvar pürüzlüdür hep!
-Artık sana sokakta rastlayamıyorum. Çıkmıyor musun dışarıya?
-Sokaklar bana ait değil! Ben de sokaklara…
-Niye öyle dedin?
-Bu sokaklara çöpler saçılmış. Sokaklarda arabalar var. Kalabalığın içinde kahkahalarla ağlayan insanlar gezinmekte! Benim sokaklarım çiçeklerle bezenmeli. İnsanlar kederle gülmemeli… Benim sokaklarımda kuşlar, özgürlük türküleri söylerken; çocuklar birdirbir oynamalı. Şimdi sokaklarda çocuk bile yok! Ben bu sokaklara çıkmam! Bu sokaklarda yürüyemem ben!
-Bir roman yazıyordun, Delilik… Ne oldu bitti mi?
-Benim hayatımda hiçbir şey başlamaz ve hiçbir şey bitmez! Benim hayatımda bir şeyler vardır. Döner durur. Dönüp duruyor sadece. Yiten ömrümle birlikte yavaşlayan bir döngü bu! Çok dert etmiyorum. Her şey yitince değerleniyor zaten. Ben yitik bir yolcuyum. Hiç saklamadım hüznümü. Hiç sığınmadım mutluluk sarhoşluğuna. İçtim. Belki çok içtim, ama aynı keder vardı üzerimde.
-Niye böylesin? Bir sürü meziyetin var. Tanıdığım en dolu insanlardan birisin. Niye bu acılara saplanıp kalıyorsun?
-Dolu mu? Ben boşluğun beden bulmuş haliyim… Kimse benden bunca acı varken gülmemi beklemesin! Ben küçük hikayesinde mutlu olacak ve dünyanın tüm acılarına gözümü kapayacak biri değilim. Bencil olmadım hiç… Bencillerce yakıldı canım ama!
-Elimden bir şey gelseydi keşke…
-O tabloyu al. O ressamın yaptığı tabloyu. Elinden bu gelir belki…
-Ama ben öyle bir dünyaya katlanamam.
-Katlanamıyorsan, git o tabloyu yak! Ve kahkahalar at o tablo yanarken. Belki bir alev sarısı katarsın dünyaya…
-Espri mi yaptın?
-Yok, espriyi sen yaptın…
-Ayağın mı aksıyor senin?
-Evet aksak oldum bu yaşımda.
-Niye noldu ki?
-Menüsküs yırtığı…
-Çok acıyor mu?
-Kalp yırtıkları kadar değil!
-Sen niye böylesin ya!?
-Ben bu hayatın tüm soğuğunu, tüm dayağını, tüm azarını yedim! Ben bu dünyayı sırtlamayı denedim! Şimdi neden diye soruyorsan, bir nedeni yok! Bazı şeylerin hiçbir nedeni olmaz bu hayatta! Bazı şeyler vardır, oradadır ama neden diye sorulmaz! Kırılan hiçbir halt onarılmaz mesela! Eskisi gibi olmaz! Eski hikayeler eskimiş hikayelerdir! Yenilenmez, kabuk değiştirmez, filizlenmez! Bir ormanı yakarsan eğer, ne kadar ağaç dikersen dik; o ormana benzemez! Her şey unutulur zamanla… Her şey bırakılır… Bu yollarda bir gün kimse yürümez olur. Bu şehirler boşalır bir gün. Hayat yıkımdan ibarettir. Yıkılan en büyük şey de aşktır!
-Aşk dedin aklıma geldi. Gökçe noldu? Gelmedi mi daha?
-Gitti O. Hiç gelmeden gitti. Beni tanımadan, benim gözlerime bakmadan gitti hem de. Vefasızdır hayat. İnsanlar… Hiç tanımadığın bir kadına mektup yazmak benim ahmaklığım. Hayat o kadar kirli ki, kurmaya çalıştığımız çiçek bahçeleri kuruyor hep. Kurak bir iklimde yaşıyoruz. Çorak arazimiz.
-Üzüldüm.
-Bunları dert etme. Bunlar benim sorunlarım. Sanırım yeni bir romana başlayacağım.
-Öyle mi? Adı ne olacak?
-Yenik…
Yazarın (KorsanKalem) diğer yazılarına da göz atabilirsiniz.
İnstagram hesabımızı da takip edebilirsiniz. Adı Yenik
Adı Yenik
