VOLTA..!
Harikulade bir çarşamba bu gün. Aydınlık bir Çarşamba.
Güneş öyle güzel yol bulup giriyor ki gözüme, yakmıyor da, sadece “Uyan be dostum” havasında dürtüyor hafifçe. Güneş bu… Mahpusa da girer, camiye de girer, evlere de… Her yere girer, sormaz kimseye “Girebilir miyim?” diye…
Bana da sormadılar ‘İçeri girer misin?’ diye. Doğru düşünceme kulp bulup, içeride olmama gerektiğine karar verdiler. Yanlış düşünenler dışarda kalmaya devam edecek. Doğru düşünenler tecrit edilmeli yanlışlardan. E tabi, sayımız daha az olduğundan azınlığı içeri koymak daha mantıklı geliyor insana. Delilerin, ‘Deli’ olduğunu da kendine ‘Akıllı’ diyenler söylüyor zaten!?
Hey Allah’ım şu çarşambanın güzelliği, kaldırdı yerimden, doğruluverdim. 7,30 sayım saati.
Saydı gardiyanlar.
Hangi aklı olmayan kaçar bu Çarşamba sabahından?
Voltam 11 adım. Bir turda, her adımda ‘Bismillah’ çekerim, 11 adım… Her adımında özgür hayal gücü çıkıverir yüksek duvardan. Tel örgünün üstünden, kimseye görünmeden, kimseyi umursamadan… 11 adım bittiğinde geri dönerken yarım bir adım atarsın, orda ‘Bismillah’ uzar da uzar, hazırlık yapar sonraki 11 adıma.
Dönüş yolundaysa, senin ismini söylerim her adımda, her nefeste. Rabbimin gücüne gitmesin, biraz daha içten mi ne?
İçimde, kimseye belli etmeden yürürken, gözlerini düşlerim. Elini, sıcaklığını, hasretini çekerim. 11 adım bitiverir. Geri dönerken, sessizce tel örgüden aşan gökyüzüne haykırırım ismini. Soluk bile almam özlemimden…
Bir ben bilirim, bir yüreğim. Bir de sen duy isterim.
19 yıl 42 hafta ve 3 gün.
Bu son günüm.
Oğlum 20 yaşına geldi.
Sen beş yıl 1 haftadır yoksun. Teyzesine emanet etmişsin göçmeden, toprağa dönüşmeden. Gün sayıyorum sana ulaşmaya, saat sayıyorum, dakikaları zincir gibi kaynattım birbirine, her adımda bir saniye, her adımda senin adın, her adımda özgür ölümün hasreti…
Ölümün bile özgürünü istiyor insan.
16.20 .
Gardiyan geldi. “ Hayırlı olsun, amca… Bak, kurtardı Allah!”
19 yıl 42 hafta 3 gün. Bitti. Cezamı çektim. Doğru düşünmeye verilen cezamı çektim. Şimdi kavuşma zamanı dedi yüreğimdeki güvercin. Kimseyi istemem. Ne oğlumu, ne hayırsız yedi kardaşımı…
Bulduğumda yattığın yeri, yanımda getirdiğim özgür somunumu, özgür domatesimi koydum soğuk mermerinin üzerine. Poşetinden çıkarttım beyaz peyniri. O da en özgür olanından elbet..! Yavaşça, acele etmeden yedim özgür yemeğimi. Seninle. Son ve ilk kez.
Özgür usturamı çıkarttım ceketimin cebinden.
Kesiverdim bileklerimi özgürce.
Kıvrıldım senin koynuna.
Özgürce…
NOT: Nazım Hikmet’e saygıyla…
Sitemizdeki diğer öykülere de göz atabilirsiniz.
Korsan Edebiyat’ı instagram üzerinden de takip edebilirsiniz.
Haftalık bültenimize ücretsiz abone olup gelişmelerden haberdar olabilirsiniz.
– Volta
