Tehlikeli Şarkılar – Tuna Kiremitçi

20 Eylül 2023 554 kez okundu Okuma süresi: 3dk, 41sn

554

Tehlikeli Şarkılar – Tuna Kiremitçi

Güncelin bu kadar içinde olmak çokça düşündürüp yer yer öfkelendiriyor. Ayarı şaşalı epey olmuş sinir sistemimizle zaman zaman sesli güldürüyor. Bir ateşi, bir toplumun ciğerlerinde hiç sönmeyen, yıllardır, acıyla tekrar harlıyor.

Yine muhteşem bir yalın dil! Gereksiz hiçbir sözcük ya da cümle akışı kesmiyor. Yormuyor, çektikçe çekiyor hikâyeye her yeni bölüm. Betimlemeler paragrafları canlı resimlere dönüştürüyor insanın zihninde. Fakat birkaç bölüm boyunca belli aralıklarla kendini tekrarlayan gökyüzü tasviri- rahatsız ediyor düşüncesi aşırı bir tepki olsa da yine de bir yerden sonra- göze hiç batmıyor değil. Spoiler olmaması ve yayın hakkını ihlal etmemek adına paylaşmıyorum açıkça ama okursanız dikkatinizi kolay çeker. Güzel bir benzetme. Renk benzetmesi yahut doğrudan rengin adı da diyebiliriz buna. Başta hem gerçek hem romantik yanıyla sarıyor insanın ruhunu. Göz, hayalinde gördüğüne ikna oluyor düşünmeden ama tekrar tekrar okuyunca aynı renk bile olsa görülmesi istenen bir farklılık arıyor insan. Pekiştirecek yeni bir nitelik belki. Bir yerde aynı sözcüğü kullanmadan çok güzel pekiştiriyor mesela. Hem karakterin ruh halini okuyoruz hem de anlıyoruz ki gökyüzünde değişen bir durum yok, aynı gökyüzü, önceden bildiğimiz.

Sonunda gerçekten şaşırtıyor. Benim iki tahminim vardı. Güçlü tahminlerdi bana kalırsa ama tutmadı. Ve şu an heyecanla “Katil uşakmış!” yazmamak için zor tutuyorum kendimi. 🙂

Tehlikeli Şarkılar, serinin üçüncü kitabı. Bir müzik festivali düzenlenecek ama organizatör ve bir çalışanı festivale birkaç gün kala öldürülüyor. Böylece Perihan Uygur ve ekibi giriyor devreye. İstanbul’un türlü sokakları, türlü anlayışları, insanları…

İyi ki Tuna Kiremitçi, bu dünyaya rağmen bunca sözü söylemiş, onca derdi anlatmış. Okuyun bence.

İlk iki kitap Mezun Cinayetleri ve Perinin Ölümü için de okuduğum dönemde şunları yazmışım, hâlâ da öyle düşünüyorum:

MEZUN CİNAYETLERİ

İstanbul’u Tuna Kiremitçi’nin kalemiyle dolaşmak çok güzel. Birbiri için öteki olmaktan daha fazlası olamamış insanlara sadece olmaya çalışan insanlar gözüyle baktırıyor her mekânda. Ve birazcık açıksanız buna ruhunuza dokunuyor insan.

PERİNİN ÖLÜMÜ

Perinin Ölümü’nü okuduktan sonra anladım ki Mezun Cinayetleri’ni bir polisiye-gerilim okur gibi değil de bir felsefi belge, metin okur gibi okumuşum. İnsanca yetişmenin, karşındakinin yetişmesinde ona yol arkadaşı olabilmenin ağırlığını omuzlarıma satır satır yüklenerek okumuşum. Öğretmen olmanın bolca tatil yapmak şeklinde tanımlandığı, bilhassa kadın için işlerin en pratiği, uygunu görüldüğü, herkes için bir şeylerin gayet net olduğu bir düzende Don Kişotluğun ancak delilik kabul edildiği dünyamızda öğretmenin asıl tanımının bu olmadığına, insan olma gayretinin zorluğuna, bir insana dokunabilmenin kıymetine, yüceliğine, var olmanın baş kaldırabilmekten bağımsız olmadığına inandığım için belki de bu kadar ağır geldi bana Mezun Cinayetleri. Bir kurgu, polisiye roman okur gibi değil de yaşamayı okur gibi okudum. Bu sebeple Mezun Cinayetleri, Perinin Ölümü’nden daha değerli olacak benim için. Ancak Perinin Ölümü’nün de hakkını vermeliyim ki her sahnede hikâyenin içinde buldum kendimi. Bu kez bir polisiye-gerilim türü sayfalarının arasında dolaştığımın gayet bilincinde okudum romanı. Sonu çok dikkatle, katili hemen bulamayalım da her defasında “Heh, kesin bu!” deyip sonra daha sayfa bitmeden “Yok ya, bu olamaz!” dedirtecek şekilde kurgulanmış. Keyifle, merakla okudum.