Perşembe
Günler, aylar,
Saatler, anlar,
Bak yine neredeyim.
Utanç, keder,
Neden, nasıl,
Gelmeden edemedim.
Al götür, al götür dedim ama,
Bu yükü taşımak ister miydin,
Bilmiyordum.
Ne büyük düşüncesizlik.
Tuhaf, bir süredir güzel ve süslü yazamıyorum,
Veya yazmıyorum. Bilmiyorum,
Güzel ve süslü olmak istemiyorum belki de.
Büyük başarılarım ne kadar benimse,
Büyük dangalaklıklarım da benim.
Kiminin büyük, kiminin küçük yer kapladığı ben,
Dediğim gibi, gelmeden edemedim.
Sabah kalktım ve otomatik pilotta başladım güne,
Kalk ve banyoya yürü,
Çık ve kahvaltı yap.
Otomatik pilotun canı cehenneme,
10:26 ve önümde kahve, gönlümde obsidyen var.
Bu noktada kaçabileceğim hiçbir yer yok.
Hislerimden ve açık yüreklilikten kaçmamın manası yok,
Neysem oyum, süslemeyeceğim.
Kendime tavsiye verecek olsam,
Bu noktada umut değil, unut derdim.
Ama en önemlisi, kendimden tavsiye alacak olsam,
Hızla kalkar, yine bildiğimi okurdum.
Mantık benim envanterimdeki önemli bir silah ama şunu gördüm,
Son birkaç ayda o tatlı mantığım beni nereye taşıdı?
Camın göbeğine taşı atan da bendim.
Yapması gereken şeyler olan da,
Yapmaması gereken şeyler olan da.
Günün sonunda bu benim,
Pişman olduklarıyla ve iyi ki dedikleriyle.
Umut değil, unut derdim evet.
Ama bazı savaşları “ya kazanırsam” diye vermezsin.
Bazen 300 tane adamla orada durman gerekir.
Bazen yanında kim varsa toplar, kara kapılara dayanırsın.
Bazen de bir şey olsun diye değil, kendine ihanet etmemek için bir şeyler yaparsın.
Bildiğim kısma geliyorum.
Hep tohumlar,
Hiç fidan yok.
Çölün ortasında,
Hiç masal yok.
Kalbim kuru,
Gönlüm sıcak,
Hep umut var,
Hiç masal yok.
Son bir sefer,
Son bir masal,
Hiç olmadı,
Hiç masal yok.
Anlatacak bir masalım da yok.
Bu noktadan sonra bazen tedirgin, bazı şeylere adapte olması gereken,
O eli tutarsa daha güçlü olacak ama yine hayata karşı bazı noktalarda yıpranacak,
Yıprandıkça pes etmeyecek ve daima güç bulacak,
Öğrenecek,
Kendine ihanet etmeyecek, bir başınayken aptalca şeyler yapmış olacak,
Adapte olmayı isteyen, bu noktada zamana anlayışı olan biriyim.
25 yaşındayım.
Hayat hissetmediğim gibi davranarak geçirebileceğim bir serüven değil.
Yaptığım dangalaklıklar yüzünden kendimi utanç ve kederle depresyona zincirlemek istemiyorum.
Hayat hüzünlü müzikler dinleyip keşke diyerek pişmanlık yazıları yazmaktan ibaret olamaz.
Olmamalı.
Mutlu olmam için -denedim biliyorsun-, kaçmam değil,
Savaşmam gerekiyor.
Ancak bu savaşta,
Kendimi tamamen kabul ediyorum.
Bazı anlara ve durumlara,
Bazen olacağım yere ve bazı şeylerimden vazgeçmeme,
Alışmam gerek. Adaptasyon güzeldir,
Bunu kötü bir şey olarak söylemiyorum,
Bu adaptasyon hayatta kalmak için değil,
Mutlu şekilde yaşayabilmek için gerekiyor belki de.
Haydi toparlayalım.
Hiç masal yok dedim ama,
Hikayeler için hiçbir şey demedim.
Yazarın (antropolog) diğer yazılarına da göz atabilirsiniz.
Bizleri instagram üzerinden de takip edebilirsiniz.
Perşembe
