Çiçekli Şiirler Yazan Bir Şair; DİDEM…
Bir bahar sabahı çiçek gibi açtı Didem Madak. Nisan ayında dünyamıza değerek her zaman ruhunda rengarenk çiçekler bulundurdu. Begonvilin sarmaşığı gibi yayıldı şiirleri dünyaya. Hüznü annesini kaybeden her çocuğa ulaştı, sevinci rengarenk reçeller dizdirdi raflara, bir Temmuz ayında ölümü ise tüm açan o çiçekleri soldurdu ve kanat çırparak annesine doğru göklerde uçmaya başladı Madak. Annesini Didem’den koparan amansız hastalık, 41 yaşında Didem’i bizlerden koparıyordu.
İzmir’de doğdu Didem. Ada yaseminlerinin kokusu dört yanı sararken, begonviller çiçek açarken, lavantalar büyürken Didem var oluyordu. Annesi Füsun’un ölümü ise Didem’in dünyasındaki çiçekleri soldurdu. Ta ki kızı Füsun dünyaya gelene kadar…
“Sevgili Anneciğim
Binlerce kez açıldım, binlerce kez kapandım yokluğunda
Kocaman bir dağ lalesi gibi
Ve kapkara göbeğini dünyaya fırlatacakmış gibi duran.
Hatırlar mısın?
Mavi saçlı bir Tanrı gibi severdim Burdur gölünü
O göl şimdi içimde kocaman bir anne ölüsü
Vişne bahçeleriyle dolu,”
Annesi Füsun’un ölümüyle şiir yazarak merhem bulmaya çalıştı. Şiirleri Füsun’la başlayıp Füsun’la bitiyordu. Bir nevi hayata ve ölüme karşı hesap sordu dizelerinin arasında. Bu tutkusunu “Şiir bana, herkesten ve her şeyden çok özgürlük vaat ediyordu.” diye anlatıyordu.
“Neşeli bir şehre benzerdi senin sesin.
Bazen ölmek istiyorum.
Beni yeniden doğurman için
İri, ekşi bir vişne tanesi gibi
Ölen her kadın için bir şiir yazdım.
Onları Muc’a evin karşılığında verdim
Çok ucuza.
Bütün üzgün oluşlarımın adı:
Anne.”
Annesizliği ile büyüdü Didem, Dokuz Eylül Üniversitenin hukuk fakültesini bitirdi. Tezgâhtar oldu, anketör oldu, sekreter oldu ama en çok da kadın oldu. Kalbindeki büyük acılara ve ruhundaki derin hüzne rağmen bir kadın olarak dimdik hayatta kalabildi.
“Bazen sevinince annem gibi, Rengarenk reçeller dizerim kalbimin raflarına.”
Yalnızlık ve özlem şiirlerinde en çok tekrarlanan duygulardı. Hem kendisiyle hem de annesiyle konuşmak için hissettiklerini içinden geldiği gibi yazdı. Şiirlerini yaralarını sarmak için yazıyordu.
“Vişne bahçeleriyle dolu, neşeli bir şehre benzerdi senin sesin.”
Çok sevmelerin kadınıydı Didem. Tıpkı annesi Füsun gibi sevilince rengarenk reçeller diziyordu kalbinin raflarına. Çok sevince pazara çıkıyordu sevinçten, “süper enginarlar” diye bağıran adamdan enginar alıyordu ve durmaksızın şiirler yazıyordu.
“Annem gibiyim artık..
Az sevme bilmiyorum ben..
Çok sevdiğimdendir
bu kadar incinmem..
Ah annecim..
Senin sütün ak, yüreğin pak..
Ama inan şimdilerde;
senin bildiğin gibi değil hayat..!”
Kızı Füsun dünyaya geldikten sonra şiir yazmayı bıraktı. Artık Didem’in şiiri kızı Füsun olmuştu. Annesinden sonra en güzel şiirini büyütecekti ki, 2011 yılında hayatını kaybetti Didem. Füsun henüz 3 yaşındaydı. Kızı Füsun’a şöyle seslendi:
“Canım Kızım,
Sana mektup yazacağım. Çünkü artık başka bir şey yazamıyorum. Bu konuda pek de dertli değilim doğrusunu istersen. Sen bana belki bugüne kadar yazdığımdan başka türlü bir yazı yazmayı öğretirsin. Kendimi bir sonbahar ağacı gibi hissediyorum. Mutlu bir sonbahar ağacıyım ben. Yere düşen yapraklarımı eğilip topluyorum. Saçıma tutuyorum. Bakın yakışmış mı diye soruyorum. Sonra yaprakları havaya savuruyorum. Ben iki kişilik bir kabilenin me isimli kölesiyim. Çünkü sen acıktığında me diye ağlıyorsun ve bu ismimi seviyorum reis!
Canım kızım, cehaletimden şair oldum… Annesizlikten. Sen sakın şair olma.”
Çiçekli şiirler yazan, rengarenk reçeller dizen kalbinin raflarına, çok seven Didem… Seni, adını bildiğim tüm çiçeklerle anıyorum.
Yazarın (Simay Kurtoğlu) diğer yazılarını da okuyabilirsiniz.
Korsan Edebiyat’ı instagram üzerinden de takip edebilirsiniz.
– Çiçekli Şiirler Yazan Bir Şair; DİDEM…
