Çaresiz Şehir: Söylenecek Çok Şey Var
Sana çıkan yollarım tükendi benim. Senin yolunu izleyen kedilerim, soluk gri kaldırım kenarlarından büyüyen bembeyaz papatyalarım, köşede havası inmiş bir topla maç yapan çocuklarım, renkli badanalı evlerinin camlarından sarkan, akşama ne pişireceğini tartışan teyzelerim, senin yolunu aydınlatan güneş ışığım tükendi. Ya da ben… Sensizliğin en zor geldiği zamanlarda akrebe yapışıp kaldım ben. İki saniyenin arasındaki sonsuz zamanda senin yollarına, sana çıkan yollarıma tükendim ben.
Gecenin yalnızlığında, yalnızlığın soğuk nefesli merhabasında ve merhabanın ortanca harfinde buldum seni. Senin kırmızıya çalan gözlerini, kıvırcık siyah saçlarını, uzun boyunu bir gece vakti yağmurun ıslattığı sokak lambasının sarı ışığında bir bilmem kaçıncı merdiven ucunda otururken buldum.
Seni bulduğum an kendimi kaybettim ben. Sarı kedi tüyleri, yeşil papatya gövdeleri, çamurlu çocuk ayakkabıları, renkli ve kenarı oyalı yazmalar kayboldular. Ya da ben… Geçmişle geleceğin birleştiği o kimsenin bilmediği boyutta gördüm ben seni. Uçan beyaz martılar, çalan kahverengi plaklar, gri yüzükler, Barış Manço… Gözlerimle gördüm hepsini.
Ben seni buldum mu kaybettim mi, sevmedim mi sevmedim mi emin değilim. Hiç var olmadığını ve hiç sevmediğini söyleyenlere göre ben sadece aklımı kaybettim ve sen olanca heybetinle karşımda simsiyah dikilirken ben sadece uzaktan gözlerimle dokundum sana.
Ak kefenler giyindi kardan beyaz,
Sarıldı çiçeklere.
Arar arar sevdiğini bulamaz,
Ağlayanlar içinde.
W.S
Sitemizdeki diğer öykülere de göz atabilirsiniz.
Bizleri instagram üzerinden de takip edebilirsiniz.
Çaresiz Şehir: Söylenecek Çok Şey Var
