Ayrık Otları, Umut Çiçekleri
- “İnsan ne için yaşar?” Bu soruyu irdeleyen bir yazı kaleme alın.
23 Eylül 1917
Sevgili Maria,
Bulgaristan’ın bu küçük taşra kasabasındaki hastaneye cerrah olarak atanmamın üzerinden iki ay geçti. Buranın en güzel yanı şehrin boğucu kalabalığının olmaması… Kasabanın etrafını çepeçevre saran sarı buğday tarlaları ufka kadar uzanıyor. Hastanenin kuzey batısındaki Mavi Göl ise ayrı bir güzellik katıyor buraya. Gün batımını izlemek için göl kenarına gidiyorum sık sık. Bazen hüthüt kuşlarına rastlıyorum göl kenarındaki sazlıklarda. Kasaba sakinleri çiftlik işlerinden artakalan zamanlarda, sandallarla açılarak balık ağları atıyorlar göle.
17. yüzyıldan kalma büyük bir yolcu hanı var kasabada. Hanın sahibi Sophie adında genç bir kadın… Buranın insanlarına benzemiyor hiç. Üniversite öğrenimi görmüş, kültürlü birisi. Zarafeti ve giyimiyle göz dolduruyor. Piyanonun başına geçip şarkı söylemeye başladığında da umut bahşediyor insanlara…
Ev sahibeme gelince; oldukça yardımsever, cana yakın bir insan… Alnındaki kırışıklıklara bakılırsa kırklı yaşlarını çoktan devirmiş olmalı. Birçok kez sohbet etme fırsatı buldum kendisiyle. Beni bilirsin; tez canlı bir insanımdır, çok çabuk sıkılırım bir şeyden. Ama bu kadın konuşmaya başlayınca, görünmez bir bağla bağlıyor insanı kendine. Konuşmaları o kadar içten, o kadar samimi, o kadar coşkulu ki… Onu ne zaman dinlesem iyiliğe ve sevgiye olan inancım katlanarak artıyor.
Altı gün önce hastanenin bahçesinde otururken, Hemşire Dimitra yanıma gelip bir mektup tutuşturdu elime. Mektup kız kardeşim Anna’dan gelmiş. Annem Irene’nin sıtma hastalığı yüzünden öldüğü yazıyordu mektupta. Doktorluk mesleğine adım attığım ilk günden beri birçok kez ölüme tanık olmama rağmen hiçbir ölüm annemin ölümü kadar yakmadı içimi. Her gün gözyaşları içinde Tanrı’ya dua ediyorum onun için… Ama yine de bunları sana anlatmanın hiç bir manası yok Maria. Dünya’nın hangi köşesinde olursam olayım, yalnızlığın boyunduruğu altında olacağım hep. Gidişinle beraber ayrık otları gibi yüreğime yerleşti acılar. Giderken bana söylediğin tüm o acı sözler de bir şiirin mısraları gibi hâlâ aklımda.
Yazdığım mektuplara da cevap vermiyorsun artık. Oysa kaleminden dökülen birkaç satıra o kadar ihtiyacım var ki… Hani şimdi göğün yedi katı yarılsa ve o yarıklardan ateşten taşlar düşse yeryüzüne ve o ateşten taşlar kesse ayaklarımı; emin ol, bundan daha fazla yakamaz canımı… Gecenin zifiri karanlığında güneş doğacak diye bekliyorum hep! Ne ayaklarımın altında ezilen buğday taneleri, ne susuzluktan çatlayan toprak, ne de okyanus diplerinde kalmış inciler; hiçbiri anlatmaya yetmiyor içimdekileri. Ruhum sıkışıyor Araf’ta. Zihnimi deliyor acı sesler. Keşke hiç okunmamış şiirler arasında kalsaydı sevda dedikleri…
Hatırlıyorum da “Bir kıvılcım bile yakar okyanusları,” demiştin bana. Haklıymışsın… Ama yine de kırgın değilim sana. Acısız geçirilmezmiş hiçbir hastalık. Her sitemim, her acı sözüm kendime…
Bunlar sana yazdığım son satırlar Maria. Her nerede olursan ol, cennetin umut çiçekleri olsun elinde; çünkü insanı yaşatan tek şey umuttur. Annem “Umutla yaşam yan yanadır,” derdi hep. Yaşadığım onca acıya rağmen, benim hâlâ bir umudum var Maria… Benim hâlâ bir umudum var…
Sevgilerimle
Stephane İlyiç
Yazarın (Mustafa Aslan) diğer yazılarına da göz atabilirsiniz.
Korsan Edebiyat’ı instagram üzerinden de takip edebilirsiniz.
————————————Editör Notları——————————————–
Gönderdiğin metinleri okudukça Korsan Edebiyat’ın ekibinde yer alacağın günü heyecanla bekliyorum. Kendine has üslubunu bu mektupta da konuşturmuşsun. Karakterlerinin yabancı olmasının nedenini de merak etmiyor değilim. Umarım dost sohbetlerde uzun uzun konuşacağımız gün çıkıp gelecektir. O güne kadar yazmaya devam. Tebrik ederim…
Ayrık Otları Umut Çiçekleri
