Para Mevzuları
“Bıktım şu senin stresinden be adam!”
“Neyim varmış benim neyim varmış? Sen benim yerimde ol da bak bakalım kolay mı öyle uzaktan gözüktüğü gibi. Sana hayat kolay tabii, tüm gün evdesin. Ben ne yapıyorum, sabahtan akşama kadar koşturuyorum. Ne için, söyle ne için? Sen o saçlarını her hafta bok sarısına boyatasın diye!”
“Sen demedin mi ben sarışın severim diye? Ne oldu şimdi kuaföre verdiğim para mı battı? Sarı isterken kolay…”
“Tek istediğim eve gelince biraz huzur… Sen ne yapıyorsun peki; hep dır dır, hep dır dır! Para yetmiyor, çocuklar çok azgın yetişemiyorum. Ben mi dedim sana çocuk yapalım diye sen istedin hepsini! Bu koca evi, bu hayatı sen istedin. Sonuçlarına katlanacaksın şimdi!”
“Ben böyle olsun istemedim. Azıcık da evinle ilgilensen… Çocuklar aylardır baba yüzü görmüyor. Beraber en son ne zaman yemek yedik?”
“Sen bu paralar kolay kazanılıyor mu zannediyorsun? Çalışıyorum ben, sizin bitmek tükenmek bilmeyen isteklerinize yetişmeye çalışıyorsun…”
“Ya öyle mi? Hep çalışıyor olamazsın herhalde… Geçen hafta sonu toplantı bahanesiyle sekterinle Bodrum’a gidip eğlendiğini bilmiyor muyum ben! Uzun sarı saçlar, basketbol topu gibi göğüsler, şişmiş dudaklar… Küçücük bikinisinin içinde dans ederken baya eğleniyordunuz!”
“Ne diyorsun be?”
“Al bak…” Kadın konuşmanın başından beri elinde tuttuğu telefonu adamın suratına doğru uzatarak sekteriyle dans ederken çekilmiş videosunu izlettirdi.
“Ne var yani? Hep çalışıyorum, birazcık eğlenmek benim de hakkım!”
“Yok ya ben bütün gün evde oturayım, çocuk bakayım, sen git genç kızlarla eğlen. Kaç yaşında bu kız; on sekiz, on dokuz?” Adam sehpanın üzerinde duran vazoyu yeter diye kadına doğru attı. Çığlıklar içinde kaçan kadının sesi tüm evin duvarlarında yankılanırken adam tek hamlede koşup onun uzun sarı saçlarından tutup yere doğru fırlattığı esnada üst kattaki odasında battaniyesinin altında kendisine ulaşan seslerden korunmak isteyen biri vardı. Efe… Aşağıda az önce babasının bağırarak annesine doğru fırlattığı vazonun duvara çarptıktan sonra yere düşüp parçalanırken çıkardığı sesin üzerine bağrışmalar atmıştı. Her ikisi de birbirlerine bağırıp çağırarak küfrediyorlardı.
“Bıktım senden manyak karı!”
“Doğru konuş benimle! Ne öyle karı marı?”
“İstediğim gibi konuşurum sana mı soracağım!” Neredeyse babasının eve geldiği her akşam tekrarlanan bu sahne, Efe için hayatının bir parçası haline gelmişti ama yine de alışamamıştı. Yanındaki yatakta yatan kardeşine baktı. O da battaniyenin altına girmiş, zaten küçücük olan bedenini iyice ufaltmıştı. Aşağı anne babasının yanına gidip omuzlarından tutup silkelemek istedi ama bunu yapmaya gücünün yetmeyeceğini biliyordu. Üstünden battaniyeyi atarak yatağından kalktı. Hâlâ aşağıdan bağrışma sesleri geliyordu. Dinlememeye çalışarak hızlıca çalışma masasının üzerinde duran günlüğünü ve kalemini alıp aynı hızla yatağına geri döndükten sonra battaniyenin altına girdi ve yazmaya başladı.
“Sevgili günlük.
Bugün benim on ikinci doğum günüm ve kimse hatırlamadı. Annem ve babam saatlerdir kavga ediyorlar. Eminim şu an onlar bile ne için kavga ettiklerini unutmuşlardır. Sorsan çok mutlu bir aile olduğumuzu, tüm bunlara bizim için katlandıklarını söylerler. Bilirsin, büyükler bazen gerçeklerden kaçmak için kendilerine yalanlar söyler. Bence artık ikisi de birbirini hiç sevmiyor. Bizi bile sevdiklerinden emin değilim! Baksana doğum günümü bile hatırlamadılar… Geçen hafta sonu okulda gösterim vardı. Babam işlerini bahane ederek gelmedi. Oysa diğer çocukların babaları gelmişti… Bir tek benimki yoktu! Mutlu aileler nasıldır acaba? Hemen uyusam rüyamda beni seven bir ailemin olduğunu görebilir miyim?
İyi geceler…”
Yazmayı bitirdikten sonra günlüğünü yastığının altına koyduktan sonra gözlerini kapatıp uyumaya çalıştı. Babası çoktan kapıyı çekip çıkmış, annesi ise kanepeye oturmuş ağlıyordu…
Yazarın (Zeyno) diğer yazılarına da göz atabilirsiniz.
Bizleri instagram üzerinden de takip edebilirsiniz. Para Mevzuları
Para Mevzuları
