Neydi Geçmişte Bizi Biz Yapan Mutluluğun Adı!

ÇOCUKLUK MU? SADELİK Mİ? GEÇMİŞ Mİ?

NEYDİ GEÇMİŞTE BİZİ BİZ YAPAN MUTLULUĞUN ADI!

Kahvaltıdan hemen sonraydı kendimizi sokağa attığımız saatler ve sol elimize tuzu, sağ elimize domatesi, ayağımıza ise topumuzu alırdık… Sanki yeni kahvaltı yapmamışız da top oynarken acıkacakmışız gibi ve daha evin eşiğinden çıkmadan elimizdeki tuz ile domatesi bitirirdik. Kapı eşiğine kadar ayağımızın ucunda bize eşlik eden topumuzu alırdık elimize ve büyük bir mutlulukla Çukurova’nın sıcağında atardık kendimizi sokağa… Toprak bir alanı veya bir parkın köşesinde bulunan kumlu alanı yapardık futbol sahası. BİZDİK orada olan ve MUTLUYDUK… Saatlerce oynardık… Kahvaltıdan sonra yediğimiz domates tok tutuyor bizi diye düşünürdük. Aslında tok değildik, açtık ama BİZ BİRBİRİMİZLE MUTLUYDUK, ÇOCUKTUK, renkliydik, sokaklarda rengârenk çocuklar vardı… Fikirlerimiz de rengârenkti ama hepimiz çocuktuk ayrı gayrı değildik ve daha ayrıştırılmamıştık. Oyundu ortak yanımız, aslında sadece oyun da değildi ortak yanımız; hiç çıkarsızdık, bencil değildik top da hepimizin, park da hepimizin, çelik çomak da hepimizin, bisikletler de hepimizin mutluluk da hepimizindi. Yani BİZ MUTLUYDUK, ÇOCUKTUK…

Ve artık çocuk değiliz… Gençliğimizi de az da olsa geride bıraktık tıpkı mutluluğumuzu bıraktığımız gibi… Ortak yanlarımızı, sevgimizi, saygımızı, geçmişimizi bıraktık; hiç acımadan bıraktık anılarımızı tozlu defter sayfalarının arasında, fotoğraflarımızdaki mutluluğumuzu dahi rengi solmuş albümlerde bıraktık.

BİZİ biz yapanı bile unuttuk. Mutluluk muydu? Çocukluk mu? Geçmiş mi? Neydi?

İnsanlığımızı bırakmışken kenara, gelir mi mutluluk, çocukluk, geçmiş gelir mi?

Yaşamak isterken delicesine değil, mutlu olmak isterken delicesine kaybettiklerimiz kazandıklarımızdan fazla olmuş. Aşarken yaşları birer birer, aştığımız yaş değil; geçmişimiz olmuş, mutluluğumuz olmuş, çocukluğumuz olmuş, sevgimiz, saygımız, örf ve adetlerimiz olmuş, oturmamız kalkmamız, yememiz içmemiz, İNSANLIĞIMIZ olmuş ve insanlığımız çıkar çatışmalarına, ayrılıklara, siyasete, paraya bırakmış yerini… Gelmişiz! Gelmişiz 40 yaşına yürüyerek değil, insanlığa yapılan kötülüğü bir film şeridi gibi izleyerek gelmişiz ve kolumuzu dahi kıpırdatmadan gelmişiz sanki bize değmeyen yılan ölecekmiş de biz mutlu yaşayacakmış gibi gelmişiz.

Yaşımız 40 dedi… Belki son basamak, belki de daha birkaç kırık basamak kaldı… Kim bilir, bilen bilir!

HAYATIN DEĞERİNİ BİLİN Kİ ODA SİZİN DEĞERİNİZİ BİLSİN.

NASIL MI?

İNSANLIĞIN ÖLMESİNE İZİN VERMEYİN YETER…

Konuklarımızın diğer yazılarına da göz atabilirsiniz.

Bizleri instagram üzerinden de takip edebilirsiniz.

Neydi Geçmişte Bizi Biz Yapan Mutluluğun Adı!